Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Μη πετάξεις τίποτα... #19

 [...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του.
Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..." Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Το νέο Φιατάκι της Ανανεωτικής Αριστεράς

γράφει ο Διονύσης Νοταράκης

Υποχρεωτικό Σαββατιάτικο ξενύχτι. Κακός ο ύπνος τα ξημερώματα της Κυριακής. Προγραμματισμένη απογευματινή ξεκούραση καθώς το υποχρεωτικό ξενύχτι θα συνεχιζόταν για δεύτερη σερί ημέρα. Part time - after midnight προλεταριάτο. Κάπου μέσα σε όλα η Κυριακάτικη Αυγή και το τηλεφώνημα του Νίκου. Η εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ και η κυκλοφορία του νέου FIAT 500 μακράν τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα στο Φύλλο 9974. Ξεχνάω τον απογευματινό ύπνο -23 είμαι, θα αντέξω- και πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Φτιάχνω καφέ, ανάβω τσιγάρο.

Σελιδοδείκτης 29.02.2016

Σελιδοδείκτης 88ος


Κωστής Κορνέτης
Τα παιδιά της δικτατορίας
μετάφραση Πελαγία Μαρκέτου
εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Αθήνα 2015
 


γράφει η Ξένια Κουναλάκη

Τι σημαίνει χούντα

 
Λίγες σκέψεις, όπως τις διατύπωσα χθες στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωστή Κορνέτη, «Τα παιδιά της δικτατορίας», που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις Εκδόσεις Πόλις.


Θέλω να πω δυο λόγια καταρχάς για το πώς γνώρισα τον Κωστή, γιατί είναι λίγο μυθιστορηματική η συνάντησή μας. Έκανα ένα road trip στη Νέα Αγγλία τον Νοέμβριο του 2010 και πόσταρα φωτογραφίες στο Facebook. Ενώ βρισκόμουν λοιπόν κάπου στο Μόχοκ Τρέιλ, ακούγοντας Ντίλαν και Γκρέιτφουλ Ντεντ, μου στέλνει ένα μήνυμα ο Ηλίας Μαγκλίνης: «Δεν έρχεσαι στο Πρόβιντενς μεθαύριο που θα δώσω μια διάλεξη στο Μπράουν για την “Ανάκριση”;» Έτσι έγινε και έκανα μια παράκαμψη και βρέθηκα στο Ροντ Άιλαντ κι ένα παγωμένο απόγευμα άκουσα την ντροπαλή Πατρίσια, που μετέφρασε την «Ανάκριση» στα αγγλικά, να απαγγέλλει ίσως το πιο προκλητικό εδάφιο του βιβλίου του Ηλία, όπου η κόρη-σαδομαζοχίστρια καλλιτέχνις προσπαθεί να εκμαιεύσει από τον πατέρα της την πληροφορία για το εάν υπέστη σοδομισμό στη διάρκεια των ανακρίσεών του στα κρατητήρια της ΕΣΑ. Όλα αυτά σε μια μεγαλοπρεπή αίθουσα του Πανεπιστημίου, με διάφορα πορτρέτα πρυτάνεων και δωρητών στους τοίχους και μια έκδηλη αμηχανία ανάμεσα στους φιλέλληνες πιτσιρικάδες φοιτητές και τους καθωσπρέπει καθηγητές του Ivy League ιδρύματος να προσπαθούν να κρύψουν το σοκ τους. Και τον ίδιο τον συγγραφέα να υπομειδιά πονηρά. Κάπως έτσι το θυμάμαι. Νομίζω, χωρίς να το ξέρω σίγουρα, ότι υπήρξε στην επιλογή του κομματιού μια συνωμοσία προβοκατόρων, του Μαγκλίνη και του Κορνέτη, που δίδασκε τότε στο τμήμα Ιστορίας του Μπράουν. Μετά πήγαμε όλοι μαζί και φάγαμε και έπαθα αμέσως αυτό που, χωρίς να ξέρω έναν άνθρωπο, μου φάνηκε τόσο οικείος, τόσο ιδεολογικά συγγενής, που ήταν σαν να τον ήξερα από πάντα, σαν να είχαμε τις ίδιες καταβολές, λες και μας κοίμιζαν οι γονείς μας με τα ίδια αριστερά ανέκδοτα και τις αφηγήσεις για τη χούντα και τον αντιδικτατορικό αγώνα. Το ίδιο έπαθα και με το βιβλίο του, λοιπόν.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! [28.02.2016]

Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του.

Δ. Αργυράκης



Τα δεύτερα, δικά μου! Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [28.02.2016]

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Χαριτίνη Ξύδη Φώσφορος


[...]

Ζενερίκ

Στην αρχή ήταν μια γυναίκα και ένας άντρας. Κάθισαν αντικριστά στο τραπέζι. Ήπιαν. Κάπνισαν. Ήπιαν. Ήπιαν. Και είπαν ότι μίλησαν για όλα. Αργότερα, έφυγαν, για λίγο. Στο τέλος, ένας άλλος άντρας και μια άλλη γυναίκα στάθηκαν όρθιοι, ο ένας απέναντι στον άλλο, και τελείωσαν, ξεκινώντας να αποχαιρετιούνται μανιωδώς για χρόνια.  [σελ.14]

Χαριτίνη Ξύδη ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΑ εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015


Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Κομματική ζωή...

 Κομματική ζωή παρελθόντων χρόνων


Ο πρόεδρος είχε βυθιστεί στις σκέψεις του. Το ταξίδι ήταν ήρεμο, χωρίς αναταράξεις σε έναν γαλανό ουρανό, μα οι "ταραχές" στο εσωτερικό του Κόμματος, δεν τον άφηναν να το χαρεί. Είχε ζητήσει να τον αφήσουν μόνο. 

Ο επί του τύπου υπεύθυνος "απασχολούσε" τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους που απαιτούσαν μιαν απάντηση:

-Τι θα γίνει με τους διαφωνούντες, κε Εκπρόσωπε;

-Μετά το τελευταίο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ και την αναμφίβολη επιτυχία τους έχει ισχυροποιηθεί και η εσωκομματική αντιπολίτευση. Φοβάστε ότι οι φωνές που σας αμφισβητούν θα πληθύνουν;

-Είναι, ο Πρόεδρος ικανοποιημένος από την στάση των συνεργατών του; Για μια ακόμα φορά τους  μετέφερε τις πάγιες θέσεις του Κόμματος και τους κάλεσε να πάρουν από ένα ποτό... 

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Μάτση Χατζηλαζάρου Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ’τανε βαριά σα σήμερα

ποιητικό ανθολόγιο 2016
Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ’τανε βαριά σα σήμερα,

Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ’τανε βαριά σα σήμερα,
μονάχα αν έλειπες ταξίδι. Το πρωί σκέπτουμαι
τα μέλη σου σφιχτοδεμένα –εκεί κάπως εντοπίζω
την αγκαλιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν
το δαγκωμένο φρούτο.
Έλα, η μέρα είναι τόσο ωραία –τα ποιήματα που
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου. Μπορούσα τόσα πράγματα
να τα μετατρέψω σε χαρά και να σ` τα δώσω.
Κάθε στιγμή μπορούσα να σου την κάνω μουσική
πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που
βουλιάζει βαθιά μέσα. Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από
μέλη να ’χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου. Ή μυρουδιές
-μήπως θέλεις μυρουδιές; Τότε θα ’ναι μυρουδιές δροσερές,
σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι – ή σαν γιαλός
το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός,
ο αχινός – και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό,
μα παίζει. Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα.

Μάτση Χατζηλαζάρου ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1944-1985 εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1989  

Η Μάτση (Μαρία - Λουκία) Χατζηλαζάρου, του Κλέωνος και της Βιργινίας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1914. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε με την οικογένειά της για τη Νότιο Γαλλία και στη συνέχεια για τη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1919. Δύο χρόνια αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και η Μάτση άρχισε μαθήματα κατ’ οίκον, τα οποία σταμάτησαν λίγο αργότερα λόγω της οικονομικής καταστροφής του πατέρα της. Το 1931 παντρεύτηκε τον Καρλ Σούρμαν, βαυαρικής καταγωγής. Ο γάμος της διαλύθηκε πέντε χρόνια αργότερα. Την περίοδο εκείνη εργάστηκε στο κατάστημα Λαϊκές Τέχνες του Καραπάνου. Το 1934 πέθαναν οι γονείς της. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1937, με τον γεωπόνο και αρχιτέκτονα κήπων Σπύρο Τσαούση, από τον οποίο χώρισε ένα χρόνο αργότερα και από το 1939 ως το 1943 ήταν παντρεμένη με τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο. Συνδέθηκε επίσης με τον ποιητή Ανδρέα Καμπά, τον ανιψιό του Πάμπλο Πικάσο, Χαβιέρ Βιλατό (από το 1946 ως το 1954, περίοδο κατά την οποία έζησε στο Παρίσι όπου κατέφυγε μετά τον πόλεμο με το πλοίο "Ματαρόα", με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου), και τον Κορνήλιο Καστοριάδη (1957-1958). Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα και ως το 1964 εργάστηκε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Στη συνέχεια επέστρεψε στο Παρίσι, όπου δούλεψε στο εκεί κατάστημα του οίκου Βαράγκη. Από το 1973 και ως το τέλος της ζωής της, το 1987, έζησε στην Αθήνα και εργάστηκε στην υπηρεσία δημοσίων σχέσεων της Εμπορικής Τράπεζας. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με την ποιητική συλλογή "Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης" με το ψευδώνυμο Μάτση Ανδρέου. Το σύνολο του γραπτού έργου της περιλαμβάνει τέσσερις ποιητικές συλλογές (που κυκλοφορούν σε συγκεντρωτική έκδοση με τίτλο "Ποιήματα" από τις εκδόσεις Ίκαρος), και δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά.

 

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Παλιά ατζέντα


"Ο σ. γραμματέας έγραφε μόνος του, στο μικρό τραπέζι της κουζίνας, τα κείμενά του. Στο διαμέρισμα στη Ρώμη". Για τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ο λόγος, για τον γραμματέα του Ιταλικού Κόμματος. Η λιτότητα στην πράξη, η απλότητα στην καθημερινή ζωή, η μεγαλοσύνη των ιδεών, η πραότητα και η σύνεση των άξιων. Σκέψεις που μπορεί ο καθένας να κάνει, διαβάζοντας αυτήν την χαρακτηριστική συνήθεια του Ιταλού ηγέτη, ακόμα κι αν υποψιάζεται ότι είναι ένας...ευρωκομμουνιστικός μύθος.

Κάθε φορά που διαβάζω για το μικρό διαμέρισμα στη Ρώμη σταματώ στον ρόλο των αγαπημένων προσώπων. Κάθε φορά που αφήνω το γραφείο και τις εμμονικές μου αναφορές, κάθε φορά που αναζητώ και βρίσκω ένα νέο τραπέζι, ένα νέο σπίτι σκέφτομαι τα αγαπημένα πρόσωπα. Εκείνα που γέμιζαν τη ζωή του Μπερλινγκουέρ, εκείνα που πλουτίζουν τη δική μου ζωή, εκείνα που αγγίζουν τη ζωή όλων μας. Σταματώ στο ρόλο των προσώπων. Των ξεχωριστών ανθρώπων που νοηματοδοτούν εκ νέου τις κοινές μας ζωές. 

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Τι οδηγεί, διαχρονικά, στα αδιέξοδα μπλόκα;


Αξίζει να διαβαστεί το τελευταίο άρθρο του φίλου Σ.Δανέλλη σχετικά με το αγροτικό. Δεν είναι μόνο η εμπειρία του από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το γεγονός ότι εκλέγεται σε μια αγροτική περιφέρεια, αλλά και η πλούσια και καταγεγραμμένη αρθρογραφία του. Από το πολύ πια μακρινό 1999 σημειώνουμε: "Το αγροτικό κίνημα αντί να στήνει χορούς στις εθνικές οδούς ή να αποκλείει δρόμους και αεροδρόμια για να εξασφαλίσει πρόσκαιρη ανακούφιση από μέτρα κρατικού παρεμβατισμού και προστασίας, πρέπει να πιέσει την κυβέρνηση με την εκπόνηση ολοκληρωμένου σχεδιασμού και τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων πλήρους αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού της αγροτικής οικονομίας". [ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22.11.1999] 

Μια σειρά τέτοιων άρθρων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Σ.Δ. "Εδώδιμα - Ευρωπαϊκά", Αθήνα 2013, από όπου και η πηγή μας. Μια ακόμη προσπάθεια είναι και η σημερινή παρέμβαση. Αν μετά από δεκαεπτά χρόνια τα άρθρα του Δανέλλη παραμένουν επίκαιρα, τότε η κατάσταση στην χώρα θα είναι απλά τραγική.
τετράδιο εξόδου

γράφει ο Σπύρος Δανέλλης


Η κυβέρνηση επέλεξε να αντιμετωπίσει ισοπεδωτικά τον αγροτικό κόσμο, αντιμετωπίζοντας τον ως μία, ενιαία και αδιαίρετη ολότητα. Μέσα από την απόλυτη έλλειψη εμπειρίας της και την αδυναμία να κατανοήσει τα λάθη των προκατόχων της, προσκολλημένη στις δικές της ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, παρέμεινε πιστή στα «ταξικά» και ανεδαφικά στερεότυπα του μακρινού παρελθόντος, μιλώντας γενικά για «αγροτιά». Όμως η πραγματικότητα των κοινωνικών διαστρωματώσεων δεν είναι μανιχαϊστική. Αντίθετα είναι απείρως πολυπλοκότερη. Όπως δεν υπάρχει ο ταξικός ισοπεδωτικός διαχωρισμός, κατά το γνωστό «λαός και κολωνάκι», έτσι μετά το Κιλελέρ έπαψε να υπάρχει και η «αγροτιά» ως κάτι ενιαίο.

Είναι γνωστό όμως, ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές προβλημάτων, δυνατοτήτων, προτεραιοτήτων και εισοδημάτων στον αγροτικό κόσμο. Σε έναν σύγχρονο σχεδιασμό θα ήταν αδιανόητο να μην λαμβάνεται υπόψη, πως άλλος είναι ο αγρότης του νησιού, άλλος του κάμπου, άλλος του βουνού, άλλος του μεγάλου νησιού. Δεν έχουν ούτε τα ίδια προβλήματα, ούτε τις ίδιες δυνατότητες παραγωγής πλούτου και ως εκ τούτου δεν έχουν την ίδια φοροδοτική και εισφοροδοτική ικανότητα.

Στα σημεία χάσαμε


Στα σημεία χάσαμε
 
Στις πρώτες σελίδες 
Ενός γεμάτου βιογραφικού
Πυκνές σημειώσεις 
Μελλοντικών προορισμών.
Στην προτελευταία
Χρεώσεις
Πιστώσεις
Υπόλοιπα
Λογιστικές πράξεις.
Η τελευταία σελίδα
Ακόμη κενή. 
Σύντομα θα πέσουν
Οι υπογραφές.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Σελιδοδείκτης 22.02.2016

  
Σελιδοδείκτης 87ος

Βίκτορ Σερζ

Αναμνήσεις ενός επαναστάτη
μετάφραση Ρεβέκκα Πέσσαχ
επιμέλεια Στέφανος Ροζάνης
εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2008

"Θα στοχαστείς, θα αγωνιστείς, θα πεινάσεις"

γράφει ο Αναστάσης Βιστωνίτης

Υποθέτω ότι δύσκολα θα διαβάσει ο οιοσδήποτε με στοιχειώδη δημοκρατική ή και απλώς ανθρώπινη ευαισθησία τις Αναμνήσεις ενός επαναστάτη του Βικτόρ Σερζ και δεν θα νιώσει να τον πλημμυρίζει ένα κύμα αγανάκτησης - ή πικρίας, αν είναι αριστερός. 

Ας πω λοιπόν εκ των προτέρων ότι πρόκειται για συγκλονιστικό έργο: ως χρονικό, ως αφήγηση και ως τεκμήριο μιας άγριας εποχής που τα κοινωνικά της δεδομένα παραμορφώθηκαν, η ιστορία της χαλκεύτηκε και η αλήθεια παρουσιάστηκε ως άθροισμα περιστατικών ενός τερατώδους αστυνομικού μυθιστορήματος. Οι ιστορικές ευθύνες όσων διαστρέβλωσαν την ιστορία του κόσμου μας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα δεν έχουν ακόμη πλήρως αποδοθεί. Οι ερευνητές φέρνουν στο φως ολοένα περισσότερα νέα στοιχεία που αποκαλύπτουν τι ακριβώς είχε συμβεί και για ποιους λόγους παραχαράχθηκαν γεγονότα και ιδέες. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας το βιβλίο του Σερζ βρίσκει χώρο υποδοχής 63(!) χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στη Γαλλία. Αποτελεί φυσικά θέμα ενός άλλου κειμένου γιατί κορυφαίοι ρώσοι ποιητές και πεζογράφοι, όπως η Αχμάτοβα, ο Μαντελστάμ, ο Πλατόνοφ κ.ά., μόλις την τελευταία δεκαετία έχουν αρχίσει να μεταφράζονται κάπως συστηματικά στη χώρα μας. Αυτοί ήταν οι «αντιδραστικοί». Ο Σερζ ήταν ο «τροτσκιστής». Ούτως ή άλλως, σύμφωνα με το σταλινικό πνεύμα, όλοι τούτοι έβραζαν στο ίδιο καζάνι. «Τι μπρόκολα, τι λάχανα». 

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! 21.02.2016


Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του 

πάνω απ` το πέλαγος.


Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του.


Δ. Αργυράκης


Τα δεύτερα, δικά μου! Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ [21.02.2016]

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Υπάρχουν μέρες που και το μέσα μας άδειο είναι..


 
Χωρίς τις όποιες δεσμεύσεις του παρελθόντος, στο αδυσώπητο παρόν και με μια ρωγμή στο όνειρο, διάβασα ξανά το τελευταίο βιβλίου του Στρατή Τσίρκα «Η χαμένη Άνοιξη». Διάβασα επίσης πολλά κείμενα που έχουν ήδη γραφτεί για το βιβλίο. Το παρακάτω κείμενο φωτίζει πλευρές μόνο του έργου. Δεν έχει καμιά άλλη φιλοδοξία. Στους μίζερους καιρούς μας είναι ακριβή η ομορφιά και αναγκαία η επιστροφή στις ρίζες. Με νέα εργαλεία στις λιγοστές αποσκευές μας.


Σπαράγματα πάνω στο μυθιστόρημα «Η Χαμένη Άνοιξη»

επιμέλεια Αντώνης Ν. Χελιδώνης
 
Tο εμβληματικό λογοτεχνικό έργο για τα Ιουλιανά είναι το μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα «Η χαμένη άνοιξη» (1976). Μιά οριζόντια τομή στον κορμό του ιστορικού χρόνου: Η Αποστασία, ο εξαναγκασμός του Παπανδρέου σε παραίτηση, οι δυσχέρειες και τ' αδιέξοδα της Αριστεράς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται από τις 4 Ιουλίου έως τις 23 Ιουλίου 1965, που είναι η μέρα της ταφής του Σωτήρη Πέτρουλα.
« ...με ξύπνησε το κουδούνι της πόρτας. Άνοιξα, ήταν η Ματθίλδη ναι, όμως αγνώριστη. Κάτασπρη σαν πανί, αχτένιστη, με ασάλευτα μάτια έκανε μερικά βήματα, στάθηκε και είπε δισταχτικά: "Σκότωσαν το Σωτήρη". Την πήρα στην αγκαλιά μου, την κάθισα στο κρεβάτι. Έφερα βρεγμένη πετσέτα και της σκούπισα το πρόσωπο από τις καπνιές και τον ιδρώτα, της έστρωσα τα μαλλιά, της έδωσα να πιει νερό."Ποιο Σωτήρη;" ρώτησα. "Τον Πέτρουλα. Πάει το παλικάρι, το φάγανε οι δήμιοι." Μια συμμαθήτρια της Χρύσας λέει πως άκουσε τον αξιωματικό, πάνω στο θωρακισμένο, να διατάζει τον πυροβολητή που σκόπευε με το κανονάκι των δακρυγόνων: "Κατέβασέ μου αυτόν τον ψηλό με το πράσινο". Ο Σωτήρης είχε σκαρφαλώσει στο σηματοδότη της διασταύρωσης Σταδίου και Λαδά κι απ' εκεί πάνω φώναζε συνθήματα. Τώρα πάει» [σελ.237]
Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη:
Α΄ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ [δώδεκα κεφάλαια] Η πρόβλεψη των άστρων και moto: Αν μπορούσες να ξέρεις πως αρχίνισαν όλα τούτα ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΥΚΤΕΣ, 1970
Β΄ΚΛΕΨΥΔΡΑ [οκτώ κεφάλαια] Εργαλείο μέτρησης χρόνου και moto: «…Αιώνες φαρμάκι` γενιές φαρμάκι». «Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης. Γιώργος Σεφέρης Οι γάτες τα`Αι-Νικόλα, 5.2.69
ΘΕΜΑ: Ιούλιος 1965. Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν δυό και περισσότερες ιστορίες αγάπης, το κύριο θέμα του, ωστόσο, είναι η συνειδητοποίηση των πρωταγωνιστών του σε μια κρίσιμη ώρα του τόπου, μέσα από την οδύσσεια μιας ερωτικής αναζήτησης. «Οποιος διαλέγει την άρνηση και τον πεσιμισμό βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις και χαμένος στη ζωή του». [σελ. 227]

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Ντάλτον Τράμπο: σκοπός και μέσα

 Βλέποντας την ταινία «Τράμπο» για τη ζωή του πιο ταλαντούχου σεναριογράφου του Χόλιγουντ στην εποχή του Μακαρθισμού σκέφτεσαι ότι ζούμε ήδη σε εποχή νέων άκρων και ακροτήτων όπου τα κύματα του λαϊκισμού και του εθνικισμού τείνουν να γίνουν τσουνάμι

γράφει ο Νίκος Μπίστης

Πιτσιρικάς όταν έβλεπα τον «Σπάρτακο» ενστικτωδώς αντιλαμβανόμουν ότι ήταν κάτι παραπάνω από την ιστορία μιας εξέγερσης σκλάβων. Και την τρίτη φορά πρόσεξα τον διάλογο ανάμεσα στον Τσάρλς Λότον και τον Λόρενς Ολιβιέ – Κράσο που ήταν μια διαχρονική καταδίκη του αυταρχικού κράτους, μιας δικτατορίας με δημοκρατική επικάλυψη. Oταν μετά από χρόνια έμαθα την ιστορία του σεναριογράφου της υπερπαραγωγής που ονομάστηκε «Eπος του σκεπτόμενου ανθρώπου», κατάλαβα.

Το θυμήθηκα παρακολουθώντας την Παρασκευή το βράδυ σε έναν όμορφο συνοικιακό κινηματογράφο από τα παλιά  (Cinerama στο Παλιό Φάληρο) την ταινία «Τράμπο». Πρόκειται για την εξιστόρηση της ζωής του πιο ταλαντούχου και καλοπληρωμένου σεναριογράφου του Χόλιγουντ, μέλους του ΚΚ των ΗΠΑ και εμβληματικής μορφής των 10 του Χόλιγουντ που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του Κογκρέσου. Φυλακίστηκαν, απολύθηκαν από τις δουλειές τους και ήσαν για χρόνια στην μαύρη λίστα όπως και πολλοί άλλοι που η ζωή τους κομματιάστηκε τα χρόνια του μακαρθισμού. Μείνανε μόνοι τους, φίλοι τους γύρισαν την πλάτη, άλλοι όπως ο Καζάν και ο Ντμίτρικ ανένηψαν και τους κάρφωσαν  στην Επιτροπή.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Γιώργος Ιωάννου: Τα βήματά σου

 ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ

Όλα μπορείς να τα σωπάσεις,
όμως ποτέ τον έρωτα•
την ώρα που ανοίγουν τ’ άστρα,
όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική
και κόβονται γλυκά τα γόνατα.

Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.

Γιώργος Ιωάννου Τα χίλια δέντρα, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1963 


Ο Γιώργος Ιωάννου (1927-16.02.1985) γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1927 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και ήταν ο πρωτότοκος από τα τέσσερα παιδιά της μικροαστικής οικογένειάς του. Τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, με εξαίρεση το διάστημα της Κατοχής, όταν για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς, αυτός και τα αδέλφια του κατέφυγαν στη Χαλκιδική και στη συνέχεια στην Αθήνα. Η περίοδος της Κατοχής έχει σημαδέψει έντονα τη ψυχή του και επανέρχεται συχνά στο συγγραφικό του έργο. Το 1947 εισάγεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. απ' όπου αποφοίτησε το 1950. Στη συνέχεια εργάστηκε για λίγο καιρό ως φιλόλογος και τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή τα Ηλιοτρόπια. Το 1954 διορίστηκε βοηθός στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Παραιτήθηκε όμως γρήγορα (1955) και προσελήφθη στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου δίδαξε ένα χρόνο. Την περίοδο 1956-1959 δίδαξε σε ιδιωτικά γυμνάσια της Αθήνας και της επαρχίας, ενώ παράλληλα ήταν και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού Διαγώνιος στο οποίο το 1959 δημοσίευσε 18 ποιήματα. Το 1960 διορίστηκε στη δημόσια εκπαίδευση και τοποθετήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας. Το 1961 άρχισε να γράφει τα πρώτα του πεζά έργα και αποσπάστηκε στη Βεγγάζη της Λιβύης όπου ίδρυσε το Ελληνικό Γυμνάσιο. Από τη Λιβύη επέστρεψε στην Κυνουρία το 1963. Το 1964 κυκλοφόρησε το "Για ένα φιλότιμο" το πρώτο του βιβλίο με πεζογραφήματα. Μετά το 1974 έγινε βασικό μέλος της επιτροπής που ετοίμασε το Ανθολόγιο για τα παιδιά του δημοτικού και ο εισηγητής των περισσότερων κειμένων που ανθολογήθηκαν από το 1975 στα Νεοελληνικά αναγνώσματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το 1979 μετατέθηκε ως γυμνασιάρχης στο Καρλόβασι της Σάμου, αλλά παρέμεινε αποσπασμένος στο υπουργείο Παιδείας. Το 1980 ο Ιωάννου κέρδισε το πρώτο κρατικό βραβείο πεζογραφίας για το βιβλίο του "Το δικό μας αίμα". Το 1985 μετά από εγχειρητικό σηψαιμικό σοκ πέθανε στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο. Το ποιητικό του έργου εκτός από τα "Ηλιοτρόπια" περιλαμβάνει: "Τα χίλια δέντρα" Διαγώνιος Θεσσαλονίκη 1963, "Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα 1954-1963" Ερμής, 1973. Το πεζογραφικό του έργο περιλαμβάνει τα εξής έργα: "Η σαρκοφάγος" Ερμής, Αθήνα 1971· "Η μόνη κληρονομιά", Ερμής, Αθήνα 1974· "Το δικό μας αίμα" Ερμής 1978· "Ομόνοια" Οδυσσέας, Αθήνα 1980· "Επιτάφιος θρήνος" Κέδρος, Αθήνα, 1980· "Κοιτάσματα", Ορέστης, Αθήνα, 1980· "Πολλαπλά κατάγματα" Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 1980 κ.ά. Θεατρικά: "Το αυγό της κότας" και "Η Μεγάλη Άρκτος" (1981). Μεταφραστικά: Ευριπίδη "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", Κέδρος Αθήνα 1969· Τάκιτου: "Γερμανία" (1980)· "Παλατινή Ανθολογία". Στράτωνος: "Μούσα παιδική", Κέδρος, Αθήνα 1980. Φιλολογικά: "Δημοτικά τραγούδια της Κυνουρίας", Διαγώνιος Θεσσαλονίκη, 1965· "Τα δημοτικά μας τραγούδια", Ταχυδρόμος, Αθήνα 1966· "Μαγικά παραμύθια του Ελληνικού λαού", Ταχυδρόμος, Αθήνα, 1966· "Παραλογές", Ερμής Αθήνα 1970· "Καραγκιόζης" (3 τόμοι) Ερμής, Αθήνα 1973· "Παραμύθια του λαού μας" Ερμής, Αθήνα 1973· "Αλεξάνδρεια 1916, Ημερολόγιο Φίλιππου Δραγούμη", Δωδώνη, Αθήνα 1984. Περιοδικά: "Φυλλάδιο", τεύχη 1-6, 1978-1982, τεύχη 7-8. Παιδικά: "Ο Πίκος και η Πίκα", Αθήνα 1986.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Άτιτλο XIII


Κάθε φύλλο ένας στίχος
Το κλαδί ένας λυγμός
κλαίει ένα ποίημα
Και το δέντρο
Το δέντρο απαγγέλει μια σύνθεση ολόκληρη.

Γυρνώ πάντα στον κοιμώμενο οφθαλμό.

Η πόλη του μέλλοντος


Την ανάγκη να ενισχυθούν με μητροπολιτικές εξουσίες οι δυο μεγάλοι δήμοι της χώρας για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του μέλλοντος, τόνισαν ο δήμαρχος της Αθήνας Γιώργος Καμίνης και ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης Γιώργος Μπουτάρης, σε εκδήλωση στο μουσείο Μπενάκη που οργάνωσαν το Αμερικανικό Κολέγιο Ανατόλια και ο σύλλογος αποφοίτων του σχολείου.


Αφετηρία της εκδήλωσης, η οποία είχε τίτλο «MEGACITIES, Ο Νέος Ρόλος της Πόλης στο Πλαίσιο της Παγκοσμιοποίησης», ήταν τρία στατιστικά στοιχεία: το 1950 ζούσε στα αστικά κέντρα το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Σήμερα ζει το 54%. Και το ποσοστό αυτό αναμένεται να φτάσει το 65% το 2050. Κάτι που σημαίνει, ότι η αστικοποίηση δεν έχει μόνο παρελθόν και παρόν αλλά και μέλλον.

«Τα εθνικά σύνορα εξαφανίζονται, οι πόλεις αναδύονται» τόνισε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Καμίνης ερμηνεύοντας το φαινόμενο. «Στις πόλεις - πρόσθεσε - παράγεται η γνώση, η καινοτομία, η επιχειρηματικότητα, η ψυχαγωγία, ο πολιτισμός. Γι' αυτό είναι τεράστια και η ελκτική τους δύναμη. Οι πόλεις όμως είναι και εστίες προβλημάτων που ξεκινούν από το περιβάλλον και φτάνουν ως την εγκληματικότητα».

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Σύγχρονοι βηματισμοί


Ωραία και πολιτισμένη φαίνεται να ήταν η χθεσινή συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου για το θέμα της αποτέφρωσης. Ο Δήμαρχος με σύγχρονους όρους εισηγήθηκε το θέμα [δικαιώματα και αύξηση των αιτήσεων για καύση], η αριστερή αντιπολίτευση έθεσε τα δικά της ερωτήματα και στήριξε την πρόταση, το ΚΚΕ ψήφισε... θετικά, η κινηματική κ.Αμανατίδου αρνητικά. 

Η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στα όρια του... εκκλησιαστικού τρόπου. Η μείζονα αντιπολίτευση ψέλλισε κάτι επί της διαδικασίας και ψήφισε λευκό. Απουσίαζε βέβαια ο επικεφαλής της και μια αμηχανία δικαιολογείται.

Το δεδομένο είναι ότι διαπαραταξιακή επιτροπή ξεκινάει διαδικασία διάρκειας 4 μηνών προκειμένου να εξεταστεί το κόστος αλλά και ο τόπος όπου μπορεί να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει το αποτεφρωτήριο.

Το Ηράκλειο μπορεί να νοιώθει, από χθες, πιο κοντά στις σύγχρονες πόλεις.

Υγ. Οι βηματισμοί αυτοί απαιτούν μια μαγευτική μουσική... 

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Σελιδοδείκτης 15.02.2016

Σελιδοδείκτης 86ος



Νικόλας Σεβαστάκης 
Άντρας που πέφτει
εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Αθήνα 2015

"Άντρας που πέφτει" του Νικόλα Σεβαστάκη
γράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης



Δέκα μέρες τον έτρωγε η σκέψη του σημειώματος με τα λόγια αποχαιρετισμού. Άνθρωπος που έγραφε μια ζωή υπηρεσιακά σημειώματα, έπρεπε να βάλει επιτέλους κάποιο ύφος στο χαρτί. Είχε σχεδιάσει να το αφήσει δίπλα στην ψωμιέρα, μέσα σ’ έναν γαλανόλευκο φάκελο. Μόνο η αρχή όμως φαινόταν εύκολη:
Αγαπημένη μου Μαριάννα [κάτι τέτοιο]                                                       
Ύστερα όμως; Είχε τα κότσια να γράψει επιτέλους την αλήθεια ή θα κρυβόταν και από το ίδιο του το τέλος;
[«Ο αυτόχειρας της βροχής», σσ. 31-32].


Στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, ο Νικόλας Σεβαστάκης εξακολουθεί να σμιλεύει την ίδια φόρμα που εγκαινίασε με την προηγούμενη συλλογή του, τη «Γυναίκα με ποδήλατο» (επίσης από τις Εκδόσεις Πόλις), επιμένοντας στο ίδιο στυλ και οξύνοντάς το, εκείνο τον τρόπο που θέλει να αποσπάς από την (καθημερινή, προσωπική) ιστορία κομμάτια, χοντρές ή πιο φίνες φέτες, και να τις παρουσιάζεις ολόκληρες μεν και ταυτόχρονα αποκομμένες από τον κορμό τους —αυτό βέβαια είναι εν πολλοίς και ο ορισμός του διηγήματος—, χωρίς να νοιάζεσαι τόσο να διηγηθείς μία υπόθεση, όσο να αφηγηθείς, όχι μόνο για την καθαυτό χαρά της αφήγησης, αλλά και για να ακουστεί αυτή το πολύ συγκεκριμένο, κρύφιο, απελευθερωτικό τρέμουλο των πολύ δυνατών συναισθημάτων. 

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! 14.02.2016

Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.
Είναι ο κόσμος μια πόλη
τέσσερα χέρια
ένα πιάτο φαγητό
ένα κρεβάτι
ένα αγκάθι
μια αγκαλιά.
Ένα μπουκάλι αλκοόλ.
Δυό τσιγάρα. 
 
Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της επιστροφής.

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα
 
Α.ΣΤΕΓΟΣ [14.02.2016]
 

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

ελλάδα, η μεγάλη χαμένη των δημογραφικών εξελίξεων

 

Σωτήριες για την Ευρώπη οι μεταναστευτικές ροές.
Οι εκτιμήσεις της Eurostat για την πληθυσμιακή εξέλιξη
στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 και στα κράτη-μέλη της

γράφει ο Γρηγόρης Τσιούκαςδιδάκτωρ Νομικής του ΑΠΘ 
με εξειδίκευση στο δίκαιο κατάστασης αλλοδαπών


Με αφορμή την τρέχουσα προσφυγική κρίση και τη μεγάλη αύξηση των μεικτών μεταναστευτικών ροών που σημειώθηκε το 2015 τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ΕΕ, σκόπιμο είναι να ανατρέξει κανείς στις στατιστικές και τις προβλέψεις της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας (Eurostat) σχετικά με το δημογραφικό ζήτημα στην ΕΕ και τα κράτη μέλη της και πως αυτό αναμένεται να επηρεαστεί στον ένα ή τον άλλο βαθμό από την εξέλιξη των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.[1] 

Μια τέτοια προσφυγή στις μελέτες της Eurostat είναι σκόπιμη ανεξάρτητα από τα πολιτικά συμπεράσματα ή τις πολιτικές προτάσεις στις οποίες μπορεί να καταλήξει για σειρά κρίσιμων –και εν τέλει υπαρξιακού χαρακτήρα για την ίδια την ΕΕ και τα κράτη μέλη της– θεμάτων, από τη στάση απέναντι στην τρέχουσα συγκυρία του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος, έως το μέλλον του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος αλλά ακόμη και τον πυρήνα του αξιακού και πολιτειακού μοντέλου της ΕΕ.

Είναι επίσης σκόπιμη ανεξάρτητα από τις όποιες μεθοδολογικού χαρακτήρα επιφυλάξεις ή τα εύλογα ερωτήματα ως προς τον βαθμό εγκυρότητας των στοιχείων και προβλέψεων που υιοθετεί η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία. Και αυτό γιατί σε κάθε περίπτωση τα όποια πολιτικά συμπεράσματα και οι συνακόλουθες πολιτικές προτάσεις για τα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις εν λόγω μελέτες είναι αναγκαίο να εδράζονται σε δεδομένα. Την ίδια στιγμή, όσες επιφυλάξεις και να έχει κανείς για την εγκυρότητα των δεδομένων αυτών, ιδίως μάλιστα για τις προβολές εξέλιξής τους στο μέλλον, δεν παύουν να αποτελούν στοιχεία υπαρκτών και δύσκολα αμφισβητούμενων τάσεων. Τάσεων που ακόμη και αν δεν επαληθευτούν πλήρως αποτυπώνουν, ωστόσο, μεγέθη που οφείλει κανείς να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη του και να μην τα παρακάμψει με ευκολία.[2]

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής αρχής ο συνολικός πληθυσμός της ΕΕ των 28 κρατών-μελών ανέρχεται σήμερα σε περίπου 508 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο αντίστοιχος αριθμός στις ίδιες χώρες το 1960 ήταν της τάξης των 406 εκατομμυρίων. Τα τελευταία 50 χρόνια υπήρξε δηλαδή μια αύξηση του πληθυσμού περίπου 102 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο ρυθμός της αύξησης αυτής ανερχόταν το 1960 σε περίπου 3,3 εκ. ετησίως και έχει σήμερα μειωθεί σημαντικά, ανερχόμενος το 2014 σε περίπου 1,1 εκ. Περαιτέρω, η αύξηση του πληθυσμού το 2014 οφειλόταν μόλις κατά 200.000 περίπου σε φυσική αύξηση (νέες γεννήσεις) και κατά 900.000 περίπου σε αφίξεις μεταναστών που πρακτικά σημαίνει ότι το 85% της συνολικής αύξησης του πληθυσμού το 2014 οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε θετικό μεταναστευτικό ισοζύγιο.[3]

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Τοίχοι Καλοσύνης


Κρεμάστρες Καλοσύνης
Μια πρωτοβουλία για τους ανθρώπους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης υλοποιείται στο Ηράκλειο όπως σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. 

Πρόκειται για τους τοίχους της καλοσύνης. Η φιλοσοφία της πρωτοβουλίας είναι απλή. Εθελοντές προμηθεύονται κρεμάστρες και τις τοποθετούν στη γειτονιά τους αφήνοντας εκεί τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης ακόμα και ρουχισμό. Στη συνέχεια το δίκτυο της πρωτοβουλίας αναλαμβάνει να ενημερώσει σε ποιες περιοχές υπάρχουν οι τοίχοι της καλοσύνης προκειμένου να φτάσουν οι δωρεές στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. 

Δημιουργήθηκε μάλιστα και σχετική σελίδα στο fb, η οποία θα παρουσιάζει τις επιμέρους δράσεις και θα συντονίζει την όλη προσπάθεια. Οι εμπνευστές αυτής της πρωτοβουλίας αναφέρουν:

" Ξεκίνησε και στο Ηράκλειο Κρήτης η προσπάθεια να (υπο)στηρίξουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Πλέον οργανωνόμαστε, προμηθευόμαστε τα πρώτα μας υλικά (ξύλα χρώματα & γαντζάκια) και φτιάχνουμε τις κρεμάστρες μας! Σε μερικές ημέρες θα είμαστε έτοιμοι να ''μεταμορφώσουμε'' τους πρώτους τοίχους από απλούς σε ''Τοίχους Καλοσύνης''! Πώς; απλά τοποθετώντας στον τοίχο μια ''Κρεμάστρα Καλοσύνης''. Σε αυτήν την προσπάθεια αλληλεγγύης είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Καλή μας αρχή λοιπόν! ". 

Το "τετράδιο εξόδου" στηρίζει αυτήν την προσπάθεια. 
Φιλοδοξεί και θα το κάνει 
να φτιάξει τον δικό του " Τοίχο Καλοσύνης"... 

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Ναπολέων Λαπαθιώτης Κι έπινα μέσα απ` τα χείλια σου


ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΚΙ ΕΠΙΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΙΛΙΑ ΣΟΥ

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,
Κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
Το γλυκό σου μάτι,

Και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
Στο κορμί μου γύρω γύρω,
Κι έπινα μέσα απ’ τα χείλια σου,
Γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου
Γλυκά λόγια σαν τα μύρα,
Και ήταν άσπρό το κρεβάτι μας
Κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…

Έτσι αγάπη μου σε χόρτασα
Κι έτσι αγάπη μου σε ήπια
Μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
Στ’ άνομα καρδιοχτύπια

Κι απ΄ το μέλι ποθοπλάνταζε
Το κορμί σου και το μάτι
Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι


Ναπολέων Λαπαθιώτης  Ποιήματα άπαντα τα ευρεθέντα επιμέλεια Γιάννης Η. Παππάς, εκδόσεις Ταξιδευτής, Αθήνα 2015


για τον ποιητή διαβάστε το εξαιρετικό κείμενο της Ελένης Κεχαγιόγλου "Μόνος μεσ` στον θάνατό μου"

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Κατοικούσα τότε... X


Κατοικούσα τότε κάτω από τα φανάρια των δρόμων. Ήξερα όλους τους κανόνες. Στο πράσινο περνούσα ώρες μπροστά του, στο κόκκινο ξεκινούσα να έρθω να Σε βρω. Τηρούσα κάθε στάση και την προβλεπόμενη διαδρομή. Σταματούσα και άρχιζα ξανά, πάντα στον ίδιο δρόμο. 

Ευτυχώς, η διάρκεια του πορτοκαλί ήταν αμελητέα.

Το ημερολόγιο έγραφε 08 Φεβρουαρίου 2016

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Το μέλλον ή το σχεδιάζεις ή το υφίστασαι, ως αδυσώπητο παρόν

γράφει η Ντόρα Τσικαρδάνη

σκέψεις για τη δικηγορία και το ασφαλιστικό

Αγγίζει τον μήνα πλέον η αποχή των δικηγόρων, με προοπτική την αόριστη συνέχισή της και με τις αγωνιστικές σημαίες αναπεπταμένες ενάντια σε ανύπαρκτη πλέον κυβερνητική πρόταση. Με τον κλάδο να πλήττεται σκληρά από την οικονομική κρίση, η ηγεσία του πλειοδοτεί σε αγωνιστικό φρόνημα και παρατείνει τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, όπως έκανε από την αρχή της κρίσης με διάφορα άλλα αιτήματα, ανάλογα με την εκάστοτε ηγεσία. Έτσι, επί προεδρίας Αδαμόπουλου, με θεωρητικό οπλοστάσιο αντλούμενο από τα περί «παρασυντάγματος» απεργήσαμε κατά του μνημονίου, της τρόικας, υπέρ των πολιτών κ.ά. Πρωτοστάτησαν οι «γενναίοι» επαρχιακοί σύλλογοι· τυχαίο; - Καθόλου.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Σελιδοδείκτης 08.02.2016


Σελιδοδείκτης 85ος


Henry James
Το Αυθεντικό
μετάφραση: Αντώνης Πέρης
σχέδια: David Lhomme
εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2010

Η απόλυτη παρακμή του αυθεντικού
γράφει ο Βασίλης Πατσογιάννης

Μέσα στους σωρούς της ευπώλητης πεζογραφικής πλημμυρίδας το ολιγοσέλιδο «Αυθεντικό» ξεχωρίζει τόσο για το φροντισμένο της έκδοσης όσο και για την ταυτότητα του συγγραφέα του. Ο Χένρυ Τζαίημς μπορεί για πολλούς να είναι ένας τυπικός εκπρόσωπος του ρεαλιστικού μυθιστορήματος του 19ου αιώνα, παράλληλα, όμως, και δυνάμει της τελευταίας δημιουργικής του περιόδου, είναι ο προπομπός του σαρωτικού μοντερνισμού που θα μεταβάλει μέχρι αποδιαρθρώσεως το μυθιστορηματικό είδος κατά τον 20ό αιώνα. Ενας προπομπός που επισκιάστηκε ίσως από όλα όσα κοσμογονικά προανήγγειλε και επακολούθησαν. Με αυτά τα τελευταία, μείζονα έργα του Τζαίημς -αμετάφραστα ακόμη-, αισθάνεται ο Ελληνας αναγνώστης ότι έχει ανοιχτούς λογαριασμούς.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! 07.02.2016

Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.
Είναι ο κόσμος μια πόλη
τέσσερα χέρια
ένα πιάτο φαγητό
ένα κρεβάτι
ένα αγκάθι
μια αγκαλιά.
Ένα μπουκάλι αλκοόλ.
Δυό τσιγάρα. 
 
Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της επιστροφής.

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα
 
Α.ΣΤΕΓΟΣ [07.02.2016]

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Όταν το πρωί κτυπούν την πόρτα σου...


γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος
 
Νέοι άνθρωποι. Πήραν την άδειά τους μέσα στον χειμώνα και ήρθαν στην Ελλάδα. Δεν ανήκουν σ’ εκείνους που κάνουν τη Μύκονο διάσημη. Ανήκουν σ’ αυτούς που βοηθούν την Ελλάδα να μη θρηνεί και «νεκρούς από την πείνα πρόσφυγες», φτάνουν αυτοί στη θάλασσα. Εγκαταστάθηκαν σ’ ένα χωριό πολύ κοντά στα σύνορα της Ειδομένης. Και μήνες τώρα προσφέρουν καθημερινά πολλές χιλιάδες μερίδες ζεστό φαγητό στους/στις πρόσφυγες.

Δεν ανήκουν σε καμιά ΜΚΟ. Δεν θέλουν «πιστοποιημένη» την αλληλεγγύη τους, τη θέλουν αυτονόητη, καθημερινή πράξη, όπως συμβαίνει με τα ψώνια που κάνουν για την ηλικιωμένη γειτόνισσά τους. «Ανήμπορη είναι, δεν θα της συμπαρασταθείς;» αναρωτιούνται, «και πρέπει γι’ αυτό να ζητήσεις έγκριση και να καταγραφείς;» απορούν. Ετσι αισθάνονται, έτσι σκέφτονται κι έτσι λειτουργούν. Και βλέποντας την ανθρώπινη τραγωδία στην Ελλάδα, οργάνωσαν τις άδειές τους με τέτοιο τρόπο ώστε η ομάδα τους να έχει πάντα τριάντα άτομα που είναι απαραίτητα για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Πέθανε η Καίτη Δρόσου


Όμως τώρα τον ξέρουμε

Τον άνεμο που σκουπίζει τα χρόνια μας

Και το πράσινο φύλλο

Που ανάβεις την πίπα σου



- Τώρα που φτάνουνε τα χέρια μας

ως τα δικά σου.
Καίτη Δρόσου
γράφει η Όλγα Σελλά

Εζησε πολλά χρόνια, 94. Και έτυχε σ' αυτά τα χρόνια η Καίτη Δρόσου, η «γιαγιά Καίτη» όπως της άρεσε από μια ηλικία και μετά να αυτοαποκαλείται και να την αποκαλούν, να συναναστραφεί με τα σημαντικότερα πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας: τον Γιάννη Ρίτσο, τον Ανδρέα Φραγκιά, τον Αρη Αλεξάνδρου, που έγινε ο σύντροφος της ζωής της. Η ίδια ήταν δημοσιογράφος (εργάστηκε πολλά χρόνια στην «Ημερησία») και το σπίτι της στην Αθήνα ήταν ένα από εκείνα που είχε αποκτήσει με το περίφημο Λαχείο Συντακτών, στην Κυψέλη. Ενα σπίτι παραπάνω από λιτό, με μόνη «επίπλωση» τα βιβλία και τις κούτες με τα χειρόγραφα ή τα ενθυμήματα από την κοινή ζωή με τον Αρη Αλεξάνδρου, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1959. 

Κώστας Ταχτσής Στη βεράντα το καλοκαίρι

ποιητικό ανθολόγιο 2016

Στη βεράντα το καλοκαίρι

Ειμ` ένα άστρο, μια τρίχα στο κεφάλι του θεού,
θα πέσω, στο λαιμό φοράω ένα ποίημα, προτού
προλάβει να θερμάνει τις καρδιές μας θα σβήσει, 
αισθάνομαι τα κόκκαλά μου να τρίζουν κιόλας από
ανεξήγητες επιθυμίες, μα σωπάστε και θυμηθήτε τα 
μάτια του, να ζήσω μέσ` στις τούφες των μαλλιών, 
στα δάκτυλά του ανάμεσα, εκεί που ενώνονται με 
τα δικά σας, μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια του, τα 
μάτια του να λάμπουν σα φανοί αυτοκινήτων που 
`ρχονται καταπάνω σου, και τίποτα να μην ακούγεται,
ο θόρυβος και οι διαφημίσεις του κορμιού να μην 
υπάρχουν -cette rumeur- la vient de la ville- τίποτα
παρ` αυτός κι εγώ, σε μια βεράντα το καλοκαίρι. 

Κώστας Ταχτσής Η συμφωνία του Μπραζίλιαν με 12 ποιήματα εκδόσεις Αδάμ,  Αθήνα 1991 [πρώτη έκδοση 1954]



Κώστας Ταχτσής (1927-1988). Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του καταγόταν από την Ανατολική Ρωμυλία. Σε ηλικία επτά ετών μετά από χωρισμό των γονιών του έφυγε για την Αθήνα με τη γιαγιά του. Στην Αθήνα πέρασε τα μαθητικά και εφηβικά του χρόνια και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε για δυο χρόνια. Είχε προηγηθεί μια αίτησή του στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων χωρίς επιτυχία λόγω ασθένειάς του και αδυναμίας να παραστεί στις εξετάσεις. Το 1947 κατατάχτηκε στο στρατό και έφτασε ως το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Στη συνέχεια εργάστηκε ως γραμματέας του αμερικανού επόπτη στο υδροηλεκτρικό έργο του Λούρου. Το 1951 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησαν τέσσερις ακόμη συλλογές ως το 1956, από τις οποίες τον έκαναν γνωστό η "Συμφωνία του 'Μπραζίλιαν" (1954) και το "Καφενείο Το Βυζάντιο" (1956). Την ίδια περίοδο συνδέθηκε φιλικά με τους Οδυσσέα Ελύτη, Νίκο Γκάτσο, Αντρέα Εμπειρίκο. Το 1954 έφυγε για την Αγγλία, όπου έμεινε ως το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου. Επέστρεψε στην Αθήνα και ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας. Από την άνοιξη του 1956 ως τον Δεκέμβρη του 1964 έζησε σχεδόν αδιάκοπα στη Δυτική Ευρώπη, Αυστραλία και ΗΠΑ, με ενδιάμεσες επιστροφές στην Ελλάδα. Στην περίοδο αυτή μπάρκαρε σε δανέζικο φορτηγό πλοίο προς τη Γερμανία, συνεργάστηκε στα γυρίσματα της ταινίας "Το παιδί και το δελφίνι" ως βοηθός σκηνοθέτη, τέλεσε χρέη μάνατζερ σε περιοδεία του πιανίστα Τόνι Γεωργίου στην Αφρική, εργάστηκε ως υπάλληλος εμπορικού καταστήματος και σιδηροδρομικός υπάλληλος στην Αυστραλία. Το 1960 ξεκίνησε για το γύρο της Ευρώπης με βέσπα. Στις χώρες που επισκέφτηκε έγραψε "Το τρίτο στεφάνι", το οποίο ολοκλήρωσε στην Αυστραλία, κατά τη διάρκεια δεύτερης εκεί παραμονής του και έστειλε στην Ελλάδα για εκτύπωση. Το έργο απορρίφθηκε ως ακατάλληλο και ο Ταχτσής πραγματοποίησε ιδιωτική έκδοσή του στην Αθήνα το 1962. Δυο μήνες μετά έφυγε για την Αμερική, όπου έμεινε ως το τέλος του 1964. Μετά την οριστική επιστροφή του στην Αθήνα έλαβε μέρος στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού "Πάλι" (1964-67), μαζί με τους Νάνο Βαλαωρίτη, Μαντώ Αραβαντινού, Γιώργο Μακρή, και εργάστηκε ως ξεναγός και μεταφραστής (μετέφρασε τέσσερα θεατρικά έργα του Αριστοφάνη και έργα των Εντουάρντο ντε Φίλιππο, Ατάυντε, κ.ά.). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συνυπέγραψε τη "Δήλωση των 18" κατά της χούντας και της λογοκρισίας, το 1969, και διώχτηκε από την Ασφάλεια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχεδόν εγκατέλειψε το γράψιμο. Δηλωμένος ομοφυλόφιλος και τραβεστί, ο Κώστας Ταχτσής δολοφονήθηκε άγρια υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες στο σπίτι του στον Κολωνό σε ηλικία εξηνταενός χρόνων. Το ποιητικό έργο του Κώστα Ταχτσή κινείται στα πλαίσια της θεματολογίας της καθημερινής ζωής και χαρακτηρίζεται από έντονα λυρική διάθεση, διάθεση η οποία μεταφέρθηκε και στα πεζά του. Το έργο που τον καθιέρωσε στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας είναι το μυθιστόρημα "Το τρίτο στεφάνι", μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα συχνά λυρική απεικόνιση της ζωής και της κοσμοθεωρίας των ελλήνων μικροαστών, που καλύπτει την περίοδο από τις αρχές του αιώνα μας ως τη σύγχρονη του συγγραφέα εποχή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ψυχογραφική ικανότητα του Ταχτσή, ιδιαίτερα στους γυναικείους χαρακτήρες του και η εξαιρετική φροντίδα της γλωσσικής του έκφρασης. Ο συν-εκδότης του περιοδικού "Πάλι" Νάνος Βαλαωρίτης, έγραψε για τον συγγραφέα στο περιοδικό "Αντί", τ. 389, στις 9 Σεπτεμβρίου 1988, σε ένα κείμενο με τίτλο: "Κώστας Ταχτσής. Το παιχνίδι της γραφής: Μια ενθουσιώδης εμπειρία θανάτου": "Η ζωή του Κώστα Ταχτσή ήταν μια τέτοια αγωνιώδης αναζήτηση, έμμονη, φανατική, επίμονη, της πιο επαίσχυντης αλήθειας, ώστε να βγει από αυτήν το λουλούδι μιας μοναδικής γραφής. [...] Και, παρόλο που ήταν με κάποιον τρόπο "αριστοφανικός", δεν ήταν ποτέ "παρωδικός". Παρωδία ήταν η ζωή του. Εκεί έπαιζε θέατρο, ενώ το γράψιμο ήταν στα ίσια, σοβαρή υπόθεση, που δε χωρούσε θεατρινισμούς."


Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Εξομολογήσεις...

Πρόσφατες κινήσεις στον πάτο της πολιτικής ζωής 
επανέφεραν στην επιφάνεια του μυαλού, το παρακάτω κομμάτι.
Σαν να σκαλίζω τα συρτάρια μου ή τις γλάστρες της βεράντας.
Ας διαβαστεί αυτόνομο από τις σκέψεις που με οδήγησαν εκεί. 
Άλλωστε με όσα ζει η χώρα, 
οι παρατάξεις είναι ελλιπείς και οι πολιτικοί ολίγιστοι.

Ηράκλειο, 03.02.2016

Εξομολογήσεις

Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ξαφνική του επίσκεψη. Ή μήπως από την ιδιορρυθμία του; Ο Φ. αντιπαθούσε το τηλέφωνο. Άνοιξε το σπίτι με το δικό του κλειδί και αντίκρισε την Ε. μαζί με τον Α. και τον Β. Ήξερε τα πάντα για αυτή τη σχέση, αλλά πίστευε βαθιά ότι αυτό το τετράγωνο δεν θα εκφυλιζόταν ποτέ σε ένα ποταπό τρίγωνο. Ένιωσε αμέσως μια στρογγυλεμένη κορυφή. 

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Οι "Πέτρες Αλήθειας"


γράφει η  Χριστίνα Ταχιάου

Στο πεζοδρόμιο μπροστά στο παλιό κτίριο του 1ου γυμνασίου στη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας 3 έχουν πρόσφατα τοποθετηθεί κάποια μικρά μπρούτζινα πετραδάκια, για να συμβολίσουν το γεγονός ότι 149 μαθητές του αποβλήθηκαν και μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1943. Ήταν όλοι τους εβραίοι. Από αυτούς μόνο έξι επέζησαν.
 
Ο Απόστολος Δερεκλής, επιχειρηματίας από τη Θεσσαλονίκη, εγκατεστημένος επί πολλά χρόνια στη Γερμανία, περπατούσε μία μέρα του 2002 στο Βερολίνο όταν είδε στο πεζοδρόμιο ένα σημαδάκι, το οποίο πέρασε για σημάδι της υπηρεσίας υδάτων. Στάθηκε λίγο για να το παρατηρήσει κι έκπληκτος ανακάλυψε ότι είχε επάνω χαραγμένο το όνομα μιας εβραϊκής οικογένειας, η οποία είχε μείνει κάποτε στο κτίριο που ήταν μπροστά του. “Εκείνη τη στιγμή έγινε μία έκρηξη μέσα μου, σκέφτηκα ότι από αυτήν την πόρτα βγήκαν εβραίοι και πήγαν προς το τρένο της εξορίας και του θανάτου, στο στρατόπεδο, κάπου απ’ όπου δεν ξαναγύρισαν”.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Σπ.Λυκούδης: Να σταματήσουμε τον κατήφορο της παρακμής...

Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, Ελλάδα 2016

Tην ανάγκη δημιουργίας της μεγάλης Προοδευτικής και Μεταρρυθμιστικής Δημοκρατικής Παράταξης ως ένα ανεξάρτητο, αυτόνομο και αυτο-προσδιοριοζόμενο πολιτικό φορέα, επανέλαβε ο βουλευτής του Ποταμού και επικεφαλής των ΜΕΤΑρρυθμιστών, Σπύρος Λυκούδης, σε πολιτική συγκέντρωση στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αθήνας.

Όπως σημείωσε, ο φορέας αυτός «δεν μπορεί να είναι ούτε  συμπληρωματικός κάποιων άλλων πόλων ούτε ετεροπροσδιοριζόμενος. Μόνο μια τέτοια ισχυρή συσπείρωση προοδευτικών μεταρρυθμιστικών  δυνάμεων μπορεί να ανατρέψει τις σημερινές τάσεις και να αναδιατάξει ριζικά τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Είναι, άλλωστε, αναγκαίος δρόμος για να σταματήσουμε τον κατήφορο της παρακμής και να δημιουργήσουμε ρεαλιστικές προσδοκίες στους πολίτες. Αυτός ο φορέας  μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης μιας μεγάλης προσπάθειας προοδευτικών μεταρρυθμίσεων παντού, στο κράτος, την κοινωνία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα. Να επιφέρει έναν αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό σεισμό», σημείωσε.

Σελιδοδείκτης 01.02.2016

Σελιδοδείκτης 84ος

Μαρλένα Πολιτοπούλου
Η Πηνελόπη των τρένων
εκδόσεις Μεταίχμιο
Αθήνα, 2015
Έγκλημα στη Γερμανία
γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου

Η Μαρλένα Πολιτοπούλου (Αθήνα, 1950) εδώ και χρόνια υπηρετεί με συνέπεια την αστυνομική λογοτεχνία. Το 1999 εξέδωσε το μυθιστόρημα Ο κύριος Μάριος μετάνιωσε αργά, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Παύλος Γ., ο ήρωάς της. Πρόκειται για έναν αρχιτέκτονα με «γονίδια ντετέκτιβ», ο οποίος συνεργάζεται με την Αστυνομία ως σκιτσογράφος και διατηρεί τον ρόλο ειδικού συμβούλου στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Ο πατέρας του, τέως διοικητής Ασφαλείας, του έχει αφήσει το αρχείο του με μια σειρά ανεξιχνίαστες υποθέσεις.