Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Σελιδοδείκτης 30.11.2015

Σελιδοδείκτης 75ος

Ζωρζ Σιμενόν
Το μπλε δωμάτιο
μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ,
εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2003

Εγκλωβισμένοι στο «Μπλε δωμάτιο»

γράφει ο Νίκος ΔΑΒΒΕΤΑΣ

Η μεταφορά στην οθόνη του κλασικού πια νουάρ μυθιστορήματος του Ζωρζ Σιμενόν «Το μπλε δωμάτιο», από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ματιέ Αμαλρίκ, και η επιτυχία της ταινίας στο Φεστιβάλ των Καννών το 2014, έδωσαν την απαραίτητη ώθηση ώστε να ξαναδούμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το αριστουργηματικό έργο του διάσημου Βέλγου συγγραφέα.

«Το μπλε δωμάτιο» θεωρείται κλασικό του είδους, γιατί κατά κάποιο τρόπο η διαλεύκανση του μυστηρίου αγγίζει το τραγικό, έτσι όπως το αντιλαμβάνονταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, επιβεβαιώνοντας εκείνους τους θεωρητικούς της λογοτεχνίας που επισήμαναν ότι ο «Οιδίπους τύραννος» και η «Μήδεια» ίσως είναι τα πρώτα αστυνομικά έργα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ως γνωστόν, στα έργα του Ζωρζ Σιμενόν δεν υπάρχουν σίριαλ-κίλερ, καταδιώξεις αυτοκινήτων και μαχαιρώματα. Τα πάντα κινούνται αθόρυβα, υπαινικτικά, οδηγώντας στην κορύφωση του δράματος χωρίς λεκτικά εφέ και εντυπωσιακά ευρήματα.

Μη πετάξεις τίποτα #16


[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...
   
Α.ΣΤΕΓΟΣ
"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

"οι τόποι που αγαπάμε οι τόποι που μας προλαβαίνουν στην αγάπη"

Αποσπάσματα ημερολογιακών σημειώσεων, επιστολών και ποιητικών κειμένων του Θωμά Γκόρπα για τις πόλεις που αγάπησε [1]

Τους ήξερα τους παριζιάνικους καφενέδες. Μια ζωή πίσω στο Μεσολόγγι τότε που χαρτόπαιζα ανάμεσα σε δυο εισιτήριες εισαγωγικές εξετάσεις.
Παρίσι 11.3.1976

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! 29.11.2015


Οι ήσυχες μέρες είναι ένας μεγάλος μύθος. Ένας έρωτας  θα έρθει στη ζωή σου. Μια κληρονομιά. Ένας θάνατος. Μια ελπίδα. Μια μετακόμιση, μιαν αναστάτωση, μια τρικυμία. 
Στον έρωτα και στον θάνατο αδύναμος
Στην κληρονομιά ανέτοιμος
Στην ελπίδα ανοικτός, στην μετακόμιση μόνος
Στην αναστάτωση ακμαίος
Στην τρικυμία στην στεριά. 
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 29.11.2015

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Κομμάτια σκόρπια

γράφει η Χρυσάνθη Βαμβακίδη


Ξάπλωσε στον καναπέ και κοιτώντας το ταβάνι προσπάθησε να ενώσει το παζλ της ζωής της. Τα λάθη, τα σωστά, τις αλήθειες, τα ψέματα, τις στιγμες, τα γέλια, τα χαμόγελα, τα κλάματα, τους έρωτες, τις αγάπες, τις πόλεις, Εκείνον, που δεν ταίριαζε πουθενά, τις φίλες, τους φίλους, τους ξένους, τους γνωστούς, τους "λίγο", τους "πολύ". Προσπάθησε μα εκεινο το κομμάτι που δεν ταίριαζε πουθενά δεν την βοηθούσε! 

Δυόμιση ώρες έμεινε εκεί, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της πως μπορεί να ενώσει τα κομμάτια. Ξαφνικα άρχισε να γελάει, να γελάει δυνατά με εκείνο το κομμάτι. Παρελθόν, παρόν και μέλλον αρνούνταν πεισματικά να το τοποθετήσουν σε μια θέση. Ακόμη ένα λάθος, αυτή τη φορά λάθος συναίσθημα. Γελούσε ενώ έπρεπε να κλαίει. Ήρθε αντιμέτωπη ξανά με την ανημποριά να βάλει σε τάξη τη ζωή της. Μια ανημποριά που τείνει να γινει αδιέξοδο. Άρχισε να κλαίει γοερά ξορκίζοντας το τελευταίο λάθος. Έκλεισε τα ματια κι ανακάτεψε ξανά τα κομμάτια. 

Σηκώθηκε από τον καναπέ, έκανε μερικά βήματα και σωριάστηκε στο πάτωμα. Κάρφωσε το βλέμμα της στον αρμό από τα πλακάκια. Εκεί δεν υπήρχαν κομμάτια παρά μόνο μικρές ευθείες γραμμές. Διάλεξε μια και την περπάτησε με τη σκέψη της. 

Αποκοιμήθηκε. Χάθηκε στα όνειρα της. Εκεί τα κομμάτια ταίριαζαν μεταξύ τους κι εκείνη χόρευε επάνω τους με ένα κόκκινο φόρεμα και φωνάζε πως η ζωή ειναι ωραία κι ο έρωτας δεν εχει τέλος. Κι έτσι όπως χόρευε και φώναζε έδωσε μια και σκόρπισε τα κομμάτια.



Το "τετράδιο εξόδου" με χαρά φιλοξενεί μια ιστορία της φίλης  Χρυσάνθης Βαμβακίδη σε μια συνεργασία που φιλοδοξεί να πλουτίσει με τη ματιά της την δική μας οπτική. Η Χρυσάνθη ζει και εργάζεται στη Λάρισα. 

Πατριώτες είμαστε, χρήσιμοι ηλίθιοι δεν είμαστε!

Μια συγκροτημένη τοποθέτηση του φίλου Σπ.Λυκούδη. 
Ο λιτός λόγος των ΜΕΤΑρρυμιστών 
μπορεί να προσφέρει θετικά. 
Ελπίζω να έβλεπε ΣΚΑΙ χθες το πρωί ο κ. Στ.Θεοδωράκης.

"τετράδιο εξόδου"


Σπύρος Λυκούδης: Πατριώτες είμαστε, χρήσιμοι ηλίθιοι δεν είμαστε!
Συνέντευξη στο ΣΚΑΙ και στους δημοσιογράφους Β. Λυριτζή και Δ. Οικονόμου

Εσείς κ. Λυκούδη, θα πάτε μεν στην συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, δεν θέλετε δε
Εμείς θα πάμε γιατί θα ανταποκριθούμε με θεσμικό τρόπο στη θεσμική πρόσκληση. Προφανώς θα πάμε για να ακούσουμε γιατί προσκαλούμαστε, ο έχων την πρωτοβουλία τι ζητάει , τι θέλει και γιατί μας προσκαλεί. Από εκεί και πέρα θέλω να κάνω 2-3 σχόλια επί της ουσίας. Άκουσα προσεκτικά τον κ. Σεβαστάκη πριν. Σε ένα πλαίσιο προσπάθειας προσέγγισης των θεμάτων μέσα σε κλίμα εθνικής ευθύνης λέει,  «αλλάζουν τα ζητήματα στο προσφυγικό, διευρύνονται τα όρια της συζήτησης και επίσης το ασφαλιστικό θα  μας πάει πολλά χρόνια μπροστά  άρα χρειάζεται να δούμε τι γίνεται». Υπάρχει και ένα τρίτο θέμα που το αποφεύγει να το πει ο κ. Σεβαστάκης προφανώς,  είτε γιατί δεν το πιστεύει είτε γιατί δεν θέλει να το πει. Δηλαδή «παιδιά αποτύχαμε. Και επειδή αποτύχαμε ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε μια ευρύτερη συνεννόηση σε μια πολιτική λύση». Ξέρετε, εάν αυτό δεν λεχθεί, όλη η προσπάθεια για συνεννόηση πάει στον αέρα.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Γκορπισμός [απόσπασμα]

του Μάριου Χάκκα
στην καλή φίλη του "τετραδίου", Μαρία Κ.

Γκορπισμός, και ελαφρά νευρασθένεια.
...
[...] όπως ένας ποιητής προκύπτει από κάποιον άλλον, ο Εγγονόπουλος από τον Εμπειρίκο κι ο Γκόρπας από τον Γκόρπα.
...
Γκόρπα, Γκόρπα, (Ποιος είναι; Να πα να τον μάθετε) μόνο εμείς ψιλιαστήκαμε, μόνο εμείς πήραμε τόσο σοβαρά αυτή την υπόθεση, γι' αυτό κι όλα τριγύρω πολτός, φρενολογικές κλινικές, από δω προκύπτουν τ' αναρχούμενα κείμενα, τα γραφτά μας χωρίς κώλο ούτε μύτη. Δεν υπάρχει για μας κοινωνικό ψεύδος είτε γιατί ήρθαμε πολύ νωρίς, είτε πολύ αργά, δεν υπάρχει συγγραφικό ψεύδος γιατί διαλυθήκαμε μαζί με τα πράγματα και πού να κάθεσαι τώρα να συνθέτεις;

...

Εγώ σε σχέση μ` αυτούς οφελήθηκα, κάπνισα κανα-δυό εκατοντάδες χιλιάδες τσιγάρα, άπλωσα τα μαλλιά μου τη νύχτα, το σώμα μου στην ακροθαλασσιά.

...
Κι αν θα υπάρξω, είμαι τώρα πια βέβαιος, δε θα οφείλεται στα γραφτά μου, αλλά στις πράξεις μου, στα κορίτσια που χάιδεψα, στους φίλους που φίλεψα παρηγοριά κι εγκαρτέρηση, για όσο καιρό φυσικά θα υπάρξουν κι αυτοί. 

...

Μάριος Χάκκας, ΑΠΑΝΤΑ, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 1986

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Χρίστος Ρουμελιωτάκης Οι μέρες εκείνες

ποιητικό ανθολόγιο

Οι μέρες εκείνες

Πέρασαν τόσα χρόνια
κι όμως θυμάμαι ακόμη
τη μέρα εκείνη πάνω στη γέφυρα`
φυσούσε ένας αέρας απαλός
και συ έγερνες πάνω μου
και τραγουδούσες
αστέρι και φεγγάρι μου`
ύστερα ο αέρας δυνάμωσε
και ξαφνικά αρχίσαμε να πετούμε,
πετούσαμε χαμηλά
πάνω από τις στέγες,
πάνω από τα δέντρα,
πετούσαμε, πετούσαμε-
έτσι ήταν οι μέρες εκείνες
γεμάτες μικρά αλλεπάληλα θαύματα.




Χρίστος Ρουμελιωτάκης Ξένος ειμί και άλλα ποιήματα, εκδόσεις τυπωθήτω, Αθήνα 2009
φωτογραφία της Λένας Μαλινάκη 


Η Λένα Μαλινάκη γεννήθηκε στα Χανιά. Είναι μαθηματικός, συνταξιούχος εκπαιδευτικός δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ζει στο Ηράκλειο.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Περί βλασφημίας ο λόγος


H Ένωση Αθέων κατέθεσε εκ νέου αίτημα για την κατάργηση των αναχρονιστικών άρθρων:

Άρθρο: 198 – Κακόβουλη βλασφημία
Άρθρο: 199 – Καθύβριση θρησκευμάτων

στην πρόσφατη, όπως και στην προηγούμενη, διαβούλευση για την τροποποίηση του ποινικού κώδικα, βλέποντας ότι για ακόμα μία φορά αφήνονται στο απυρόβλητο.
 
Τα άρθρα αυτά έχουν γίνει αφορμή για την σύλληψη ή και δικαστική δίωξη, ακόμα και καταδίκη, πολιτών, καλλιτεχνών και θεατρικών συντελεστών, κωμικών, bloggers, ακόμα και λεξικογράφων σε πολυάριθμες περιπτώσεις στη χώρα μας (Φίλιππος Λοίζος-Γέρων Παστίτσιος, Corpus Cristi, Καβαλλιεράτος, Gerhard Haderer-»Η ζωή του Χριστού», Outlook, M.Scorcese- Τελευταίος Πειρασμός, slang.gr κ.α.).

Τα άρθρα αυτά αντί να προστατεύουν την κοινωνική ειρήνη, τελικά την διαταράσσουν σφόδρα καθώς νομιμοποιούν την βία του όχλου και προσβάλλουν ευθέως το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας της Γνώμης και Έκφρασης. Το πρόσφατο παράδειγμα της καταδίκης του Φίλιππου Λοΐζου δείχνει ότι γίνονται ακόμα και εργαλείο για να προστατεύονται θρησκευτικοί παράγοντες από την νόμιμη και απαραίτητη κριτική για αθέμιτες πρακτικές που εφαρμόζονται καθημερινά, όπως η διασπορά ψευδών ειδήσεων και η εκμετάλλευση της ευπιστίας των πολιτών.  

Να σημειωθεί τέλος ότι, εξ όσων γνωρίζουμε, η βλασφημία τιμωρείται σε ελάχιστες χώρες στον κόσμο, και από τις Ευρωπαϊκές χώρες πλέον μόνο στην Ελλάδα, την Ρουμανία, και την Ιρλανδία. Η βλασφημία είναι ένα έγκλημα χωρίς θύμα, και βλάσφημη από μόνη της για το υπέρτατο ον, αν υπήρχε: αλίμονο αν το υποτιθέμενο υπέρτατο ον χρειάζεται τη νομοθεσία του (Ελληνικού) Κράτους για να προστατευθεί.


Η φωτογραφία είναι επιλογή του "τετραδίου". Ακόμα στην εποχή του Καντιώτη είμαστε...

 

Η Γυναίκα [απόσπασμα]

[απόσπασμα]

Χώμα και βδέλλες ανακάτευε τώρα το νερό. Μια εικόνα στεριάς ήρθε και έμεινε στα μάτια της γυναίκας. Τα μάτια να κλείνουν, να τσούζουν, να πονούν. Στο γυμνό της κορμί χέρια να πίνουν, να τρυπούν και να τρυπώνουν, να γλεντούν. Απομίμηση είναι η ζωή. Μια περιπέτεια θαλάσσης. Χέρια ήτανε, βδέλλα είναι. Ροφούσε αίμα, ιδρώτα, κόπο. Την προκοπή, την ελπίδα ρουφούσε. Βδέλλα αδηφάγα, μοχθηρή. «Μη χάσω το ξύλο», φώναξε. «Μη χάσω το ξύλο», ούρλιαξε κάτω από ένα πελώριο κύμα. Βυθίζεται στις δίνες. Θυμάται τα υγρά σκαλιά, τα υγρά κελιά της ζωής της. Τώρα ένα ξύλο κρατά, τότε ένα βλέμμα ζητούσε. Να μη χαθεί. Να την κρατήσει. «Να μη χάσω εσένα, να μη χαθώ εγώ», χάραξε στη φυλακή της. Με τα νύχια της, όπλο μοναχικό στη στεριά της. Χάθηκαν πολλές φορές. Βρέθηκαν ξανά, λιγότεροι και πολλαπλά κτυπημένοι. Κάποιοι χάθηκαν στο ίδιο τους το σπίτι. Κάποιοι πέρασαν απέναντι. Δεν άντεξαν. Κάποιοι χάθηκαν στο βιός τους. Ένα τρύπιο σπίτι τους πλάκωσε. Καλύτερα στα κύματα. Πιάστηκε από ένα κατάρτι, που ξέβρασε η θάλασσα. Καρφώθηκε σε ένα καρφί. Μια μικρή κηλίδα αίμα έβαψε το μαύρο. Εκείνος είχε τρία, μα αναστήθηκε, όπως λένε οι γραφές. Και εκεί σταμάτησαν τα θαύματα.

Κασσάνοι Ηρακλείου,
Πρωτομαγιά 2015




πρώτη δημοσίευση στη σελίδα του λογοτεχνικού ιστολογίου Στο Λάκκο ιστορίες γραφής, 01.10.2015

 

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Δυο λαμπρές σειρές κλασικής ξένης πεζογραφίας

γράφει ο Δημήτρης Φύσσας

To ότι όλα τα μίντια (φυσικά, ηλεκτρονικά, οπτικοακουστικά) κατακλύζονται από αφιερώματα στο βιβλίο τρεις ορισμένες περιόδους του χρόνου (τώρα, Πάσχα και καλοκαίρι) εμφανίζεται σε μια πρώτη ματιά  στοιχείο αρνητικό, γιατί δείχνει ότι η φιλαναγνωσία είναι μια τάση που χαρακτηρίζεται από έντονη εποχικότητα.

Σε μια δεύτερη ματιά, ωστόσο, η οπτική αλλάζει: ας πούμε, τ΄ αφιερώματα θα μπορούσαν να λείπουν ολωσδιόλου- ευτυχώς δε λείπουν θα μπορούσαν να περιορίζοντα μόνο στα μπεστ σέλερ- ευτυχώς δεν περιορίζονται θα μπορούσαν να στηρίζονται αποκλειστικά στα δελτία Τύπου των εκδοτών- κι όμως ένα ποσοστό δημοσιογράφων βιβλίου επιμένει να διαβάζει πρώτα και να παρουσιάζει μετά τέλος, όταν ο κόσμος των δυνητικών αναγνωστών/ωστριών  είναι γονατισμένος σε μεγάλο ποσοστό από τη φτώχεια είναι ακόμα πιο αναμενόμενο απ΄ ό,τι συνήθως να ψωνίζει βιβλία (για δώρο σε άλλους ή εις εαυτόν/ήν) σε γιορτές και σχόλες: τότε μπορεί ν’ αγοράσει και τότε έχει χρόνο και διάθεση να διαβάσει.

Ο/η δημοσιογράφος βιβλίου, σαν ενδιάμεσος μεταξύ των εκδοτών και των δυνητικών αναγνωστών έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να διαβάζει δωρεάν  τα βιβλία που του στέλνουν οι εκδότες, είτε από μόνοι τους, είτε μετά από αίτημά το/της. Αν είναι φιλαναγνώστης/ώστρια (που, διάβολε, πρέπι να είναι, αφού κάνει αυτή τη δουλειά), αυτό αποτελεί ήδη ικανοποιητική αμοιβή. Η αμοιβή προσαυξάνεται, όταν, παρουσιάζοντας στους/στις  αναγνώστες/ώστριες τις επιλογές του/της, βλέπει με ικανοποίηση ότι αυτές έχουν απήχηση.

Καθημερινές ιστορίες ΙΙ



Ένας λοχαγός δεν ήξερε να χορεύει.
Ένας βοσκός δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει.
Ο πρώτος έμαθε, χόρεψε ένα τανγκό, πληγώθηκε. Ημέρα Χριστουγέννων.

Ο ήρωας μου προσπάθησε.
Δεν πρόφτασε, δεν έμαθε, πληγώθηκε και υπέκυψε.

Τα γράμματα έμειναν ανεπίδοτα.



φωτογραφία: από τα χειρόγραφα του "τετραδίου"


Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Σελιδοδείκτης 23.11.2015

Σελιδοδείκτης 74ος

 Κώστας Φιλίνης

Θεωρία των παιγνίων και πολιτική στρατηγική

β` έκδοση,  ΘΕΜΕΛΙΟ, Αθήνα 2008

γράφει ο Γιώργος Πιέρρος

Ο Βαρουφάκης, ο Φιλίνης και η Θεωρία των Παιγνίων

Και τώρα που καταλάγιασαν τα σχόλια και η βροχή δημοσιευμάτων για τον πρώην Υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ας αναρωτηθούμε: πόσο κοστίζει λίγο show με αντισυστημικό περιτύλιγμα; Πόσο κοστίζει η αλαζονεία και η κενότητα; Πόσο πουλιούνται μερικές ατάκες με εξυπνακίστικο ύφος; Όπως αποδεικνύει ο Γιάνης Βαρουφάκης, πολύ ακριβά. Μπορεί σαν Υπουργός Οικονομικών να οδήγησε την χώρα ένα βήμα πριν τον όλεθρο, μπορεί να αποδείχθηκε τελικά καταστροφική και όχι δημιουργική η ασάφεια του, αλλά εκείνος κέρδισε πολλά από αυτήν.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! [22.11.2015]

Κλείνω τα μάτια
Βλέπω στα δικά σου
Ψάχνω τα χέρια
Σε αγγίζω.

Εδώ μοιραζόμαστε χρώματα.
Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.
Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 08.11.2015

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ένα μικρό σημείωμα για τον Γιώργη

γράφει ο Νίκος Κουρμουλής

Είναι από τις στιγμές που σε κάνουν να σιγομουρμουρίζεις τα μοιρολόγια των Ανωγείων. Ο Γιώργος Ξυλούρης αποτελούσε έναν σημαντικό κόμβο τόσο για την κρητική μουσική, όσο και για την ευρύτερη μεσογειακή κουλτούρα. Ο ξαφνικός του θάνατος, αφήνει στη μέση ένα έργο ζωής που συνδέεται με την διελκυστίνδα της παράδοσης από το παρελθόν στο μέλλον. Δίχως βέβαια να αφήνει το παρόν εκτός, αφού ο ευγενής Γιώργης πάσχιζε με όλες του τις δυνάμεις να συστήσει τους νέους Κρήτες μουσικούς στο σημερινό κοινό. Τόσο μέσα από συναυλίες, όσο και από την συχνότητα του «105.5 στο Κόκκινο», στο μετερίζι πάντα του «Αόρατου Θιάσου».

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Αλλάζει, λένε, ο καιρός...

του Δήμου Αργυράκη

Μια φέτα από λεμόνι ερωτοτροπούσε όλο το σούρουπο με τον ουρανό.
Άνοιξε σύννεφα εκείνος και την έκρυψε μέσα του.

Αλλάζει, λένε, ο καιρός...
Έρωτας είναι. 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Άτιτλο XII

Η μνήμη συγκροτείται από ιστορίες που έχουν ήδη συμβεί. Σπόγγος και πίνακας δεν υπάρχουν. Καμμιά ιστορία άλλωστε δεν γράφτηκε με κιμωλία. 

Μαθήματα σε σχολεία παρελθουσών εποχών, χρέη σε καφενεία της επαρχίας, κάποτε ίσως τα αποτελέσματα του ιπποδρόμου. 

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Ιατρικό ανακοινωθέν

Το "τετράδιο" δεν αργεί, δεν απεργεί... υπολειτουργεί. Ο ιδιοκτήτης του βρίσκεται κάτω από τον εξονυχιστικό έλεγχο πανεπιστημιακών ιατρών στο γενικό νοσοκομείο της πόλης. Αναμένει αποτελέσματα με διάθεση κυμαινόμενη.

Μέχρι το επόμενο ανακοινωθέν μπορείτε να διαβάζετε τις παλιότερες αναρτήσεις, να περιηγηθείτε στις σελίδες του και να αφήσετε τα σχόλια σας.

Θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα.

υγ. Ο Α.ΣΤΕΓΟΣ, για συμπαράσταση, δεν δημοσιεύει ούτε Εκείνος.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Γιώργος Χρονάς ΦΙΑΛΕΣ ΥΓΡΑΕΡΙΟΥ


ποιητικό ανθολόγιο

ΦΙΑΛΕΣ ΥΓΡΑΕΡΙΟΥ

Άγνωστη είναι η ώρα
που τελειώνουν οι φιάλες υγραερίου
κάτω από τα κλειστά παράθυρα
δίπλα στους ασφαλείς φεγγίτες.
Αφήνουν την τελευταία τους γαλάζια φλόγα
χωρίς να προειδοποιούν
κι έπειτα σκότος.
Ψύχος μες στα υγρά δωμάτια.



Από την ποιητική συλλογή ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΩΝ (1983-1997), εδώ από την έκδοση ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ  "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1973 - 2008", εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ.

φωτογραφία της Λένας Μαλινάκη 


Η Λένα Μαλινάκη γεννήθηκε στα Χανιά. Είναι μαθηματικός, συνταξιούχος εκπαιδευτικός δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ζει στο Ηράκλειο.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Επιστροφή στο μέλλον


Έχει πολύ γραφίτη το μολύβι μου...
"τετράδιο εξόδου"

γράφει ο Γιώργος Γλυκοφρύδης

Κάποιες φορές, έχω σκεφτεί την ζωή σε Κοινότητα Άμις. Σε τεχνολογικές συνθήκες πριν τον ηλεκτρισμό ή σχεδόν. Αν εξαιρέσουμε την βαθιά θρησκευτική τους οργάνωση, (Χριστιανοί Αναβαπτιστές αν και όχι φονταμενταλιστές), τότε μια γοητεία φαίνεται να υπάρχει: Μηδέν ψηφιακός κόσμος. 

Παρόλα αυτά, μια υπερβολή την βρίσκω. Οπότε, ας πάμε σε κάτι πιο κοντινό. Δεκαετία του 1970. Πριν την έλευση του Προσωπικού Υπολογιστή. Αν εξαιρέσουμε την τραγική ενδυματολογική μόδα με τα κολλημένα στο δέρμα πλαστικά πουκάμισα, οι κοινωνίες, τουλάχιστον οι Δυτικές, βρίσκονταν σε τρομαχτική ιδεολογική έξαρση. Και μαζί και το γραπτό κείμενο. Η τυπογραφία δεν έτεινε στην κατάργησή της, ή έστω στην μετονομασία της σε “ηλεκτρονική τυπογραφία”, και τα πλήθη κάπνιζαν αρειμανίως και έπιναν αλκοόλ σε οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμη και στις τηλεοπτικές εκπομπές. Οι Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έβριθαν στα cafe και στα εστιατόρια όπου πρωί μεσημέρι βράδυ συναντούσες ανθρώπους βυθισμένους σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, σκόρπια χαρτιά γραφομηχανής, ή και πολύχρωμα σημειωματάρια γεμάτα με κυριολεκτικά χειρόγραφα κείμενα και όχι με αυτό που σήμερα, στον εκδοτικό χώρο, ονομάζουμε “χειρόγραφο”, εννοώντας το εκτυπωμένο τελικό πρόχειρο ενός μυθιστορήματος, για παράδειγμα. Το γραπτό εκτυπωμένο ή χειρόγραφο κείμενο, μεσουρανούσε. Όχι για κάποιο άλλο λόγο, γιατί ήδη από τους αιώνες του Γουτεμβέργιου μεσουρανούσε, αλλά γιατί η διάδοσή του στις μάζες κάτω από οποιαδήποτε μορφή, πάντα έντυπη, είχε φτάσει στο απόγειό της. Και λόγω των οικονομικών συνθηκών.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Σελιδοδείκτης 09.11.2015

Σελιδοδείκτης 73ος

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ  Ημερολόγιο εξορίας 1935 – Διαθήκη 1940  μετάφραση: Λ. Μιχαήλ Πρόλογοι: Jean Van Heijenoort – Alfred Rosmer εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2015

γράφει ο Κώστας Καρακώτιας
Ο Τρότσκι στην Εξορία

Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα συμβάντα του σύντομου προηγούμενου αιώνα. Ανέτρεψε θρόνους, κατέλυσε θρησκείες, πυροδότησε εξεγέρσεις και οράματα σε όλο τον πλανήτη και φαινόταν ότι δικαίωνε τον ρόλο και τη λειτουργία του λενινιστικού κόμματος «νέου τύπου». Η Ιστορία, ως γνωστόν, όμως δεν είναι γραμμική. Οι παρατεταμένες πολεμικές συνθήκες, ο πρόωρος θάνατος του Λένιν και προφανώς η συνέχιση της κοινωνικοπολιτικής διαπάλης και στο εσωτερικό του μπολσεβίκικου κόμματος οδήγησαν σταδιακά στην επικράτηση του σταλινικού φαινομένου. Το -μονολιθικό πλέον- κόμμα κυριαρχεί ολοκληρωτικά στο κράτος και στην κοινωνία και ο Στάλιν είναι ο απόλυτος και πέρα από κάθε κριτική ηγέτης. Σχεδόν όλη η γενιά των μπολσεβίκων της Επανάστασης διώκεται, εξορίζεται, διαπομπεύεται στις περιβόητες δίκες και εξολοθρεύεται.


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! 08.11.2015


Κλείνω τα μάτια
Βλέπω στα δικά σου
Ψάχνω τα χέρια
Σε αγγίζω.

Εδώ μοιραζόμαστε χρώματα.
Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.
Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 08.11.2015

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Τα όνειρα μου λαϊκά παραμύθια. Τα θυμάται κανείς;




Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση
-Αυτό, έστω, που εγώ ποίηση ονομάζω-
(Ας ζήσουμε λοιπόν και μ’αυτά ή μόνο μ’αυτά)
[Αναγνωστάκης 1962]

Ο  «δεκαπενθήμερος ΠΟΛΙΤΗΣ»  τεύχος 17 του Γενάρη του 1996 κρατάει  σημαντική θέση στη βιβλιοθήκη μου. Είχαμε ήδη γνωρίσει τον ποιητή Μάρκο Μέσκο, στο βιβλιοπωλείο ΘΥΜΕΛΗ, να μας προσφέρει πάντοτε μια εγκαρδιότητα και βαριά Καρέλια που κάπνιζε. Στο περιοδικό είχε συνεισφέρει στο αφιέρωμα για τον άγνωστο, τότε σε εμάς, Τέο (Ματθαίο) Σαλαπασίδη. Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα ο κόσμος της δεκαετίας του ’50, το πατάρι του Λουμίδη, το ελληνικό unterground, οι ποιητές, τα ποιήματα. Δεσπόζουσα η Σαλονίκη. Ο Μ. Αναγνωστάκης, ο Κ. Κύρου, ο Π. Θασίτης…

Θυμάμαι να το διαβάζω και να το δωρίζω σε φίλους. Ψάχνω, γνωρίζω, διαβάζω. Συναντώ μια αναφορά του Α.Ρουμελιώτη στην «Ελευθεροτυπία». Αγοράζω τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου, το βιβλίο «Δώδεκα ποιήματα του Τέο  Σαλαπασίδη» σε επιμέλεια του Μ. Μέσκου. Διαβάζω συνεχώς: σταματώ στο Northern Spiritual και στη σημείωση: « Σχεδόν μόνον ο φίλος Θωμάς Γκόρπας σε κάποιο κείμενό του κάνει ιδιαίτερη μνεία για τον πνευματικό ρόλο του Τέο Σαλαπασίδη στο πατάρι του Λουμίδη». Αναζητώ το δικό του έργο, αγοράζω τον Δεκέμβρη του 1998 το βιβλίο «Θ. Γκόρπας Τα ποιήματα[1957-1983]»  από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Διαβάζω τα ποιήματα και συλλέγω υλικό για τον ποιητή.   

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Καθημερινές ιστορίες I




Ιστορία 61η 

Μπαίνω στο μικρό τρένο, θα πάω σ' ένα βουνίσιο χωριό να μείνω μια εβδομάδα, το τρένο ξεκινάει, βγαίνει καπνός, είναι προς το τέλος ο χειμώνας, έχω μια βαλίτσα και ένα μεγάλο δέμα με σοκολάτες και τσιγάρα. Περνούμε ένα μεγάλο χωράφι, ρίχνω τσιγάρα και μια μεγάλη σοκολάτα, μια σιδερένια γέφυρα και ύστερα μια μικρή εκκλησία, ρίχνω από το παράθυρο πολλά πακέτα τσιγάρα και σοκολάτες-παλιό έθιμο των προγόνων μου όταν ταξίδευαν-το μικρό τρένο τρέχει ανάμεσα από δέντρα, πετώ τσιγάρα, σκόρπια και σε αποστάσεις, τις τελευταίες σοκολάτες τις ρίχνω σε μια μικρή πεδιάδα και τα τσιγάρα στις άκρες ενός μεγάλου ποταμού. Κάποιοι τσιγγάνοι θα τα βρούνε, κάποιοι περαστικοί με φτυάρια, και θα καπνίσουν τα τσιγάρα και θα δώσουν τις σοκολάτες στα παιδιά.

Τάκης Κανελλόπουλος Καθημερινές ιστορίες εκδόσεις Αιγόκερως, 1989

πηγή: Lifo

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Τσέζαρε Παβέζε Στην C. από τον C.


ποιητικό ανθολόγιο

Στην C. από τον C. 

Εσύ, 
διάστικτο χαμόγελο
στα παγωμένα χιόνια-
μαρτιάτικε αέρα
μπαλέτο κλαδιών
που γλιστράνε στο χιόνι
θρηνώντας και πυρπολώντας
τα μικρά σου "αχ"-
λευκοπόδαρη ελαφίνα
χαριτωμένη, 
θα μπορούσα να ξέρω
ακόμα
τη διαβατάρικη χάρη
όλων των ημερών σου
την αιθέρια δαντέλα
όλων των δρόμων σου-
το αύριο είναι παγωμένο
κάτω στην πεδιάδα-
εσύ, διάστικτο χαμόγελο,
εσύ, γέλιο λαμπερό.

[11 Μαρτίου 1950]



Τσέζαρε Παβέζε ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ μετάφραση Γιάννης Η. Παππάς εκδόσεις PRINTA

Φωτογραφία Λένα Μαλινάκη 

Η Λένα Μαλινάκη γεννήθηκε στα Χανιά. Είναι μαθηματικός, συνταξιούχος εκπαιδευτικός δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ζει στο Ηράκλειο.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Προσφυγικό: Δοκιμασία για τον ανθρωπισμό μας



Καθημερινά 42.000 συνάνθρωποι εγκαταλείπουν τη μακροχρόνια εμπόλεμη χώρα τους (Συρία, Ερυθραία, Σομαλία, κ.λπ.) και παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Οι περισσότεροι έχουν σαν προορισμό χώρες της βορείου Ευρώπης, όπως Γερμανία (39% των αιτήσεων ασύλου, Γαλλία 7%,  Σουηδία, κ.λπ.). Σε χώρες σαν τον Λίβανο που συνορεύει με τη Συρία, το 1/3 του πληθυσμού είναι πρόσφυγες. Πολλοί από αυτούς φιλοξενούνται σε παραπήγματα που φιλοξενούσαν  παλαιότερα τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες του πολέμου. Πάνω από 1.000.000 Σύροι βρίσκονται σε κέντρα προσφύγων στην Ιορδανία. Συνολικά περίπου 10.000.000 Σύροι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και διαμένουν είτε σε άλλες περιοχές μέσα στη Συρία είτε εκτός Συρίας.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Οι Τσιριτσάντσουλες μεγάλωσαν

στην Μελίνα
τον Νικόλα
και τον Βασίλη

Οι Τσιριτσάντσουλες μεγάλωσαν. Κλείνουν 15 χρόνια δημιουργίας και το γιορτάζουν με ένα 4ήμερο πανηγυρικό φεστιβάλ. Κλείνουν 15 χρόνια ζωής, δημιουργίας, χαράς, λύπης, αλληλεγγύης, ταξιδιών, γλεντιών και ονειροπολήσεων. Σ’ αυτά τα 15 χρόνια το πείραμα που λέγεται Τσιριτσάντσουλες πέρασε από πολλές φάσεις όπως και οι ιστορικές συνθήκες που το περιέβαλαν. Παραμείναμε όμως μια παρέα που μέσα από ανθρώπινες και συντροφικές σχέσεις καταφέραμε να παράγουμε πολιτισμό χωρίς χορηγούς, επιχορηγήσεις, αρχηγούς και αφεντικά μέσα από το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης και την αρχή του αλληλοσεβασμού. Αντιμετωπίσαμε την σαπίλα του αστικού πολιτισμού, την αδιαφορία των ΜΜΕ, την έλλειψη πόρων, την καχυποψία των πολιτιστικών φορέων της επαρχίας, τον ανηλεή ανταγωνισμό της πρωτεύουσας με χαμόγελο, αισιοδοξία, χιούμορ και φυσικά με την αφοσίωσή μας πάνω στην παραγωγή του έργου μας. Επιμείναμε… και να ‘μαστε φέτος που σβήνουμε 15 κεράκια στη τούρτα μας, γεγονός καθόλου αυτονόητο.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Σελιδοδείκτης 02.11.2015

Σελιδοδείκτης  72ος

Σάραντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την δολοφονία του Π.Π.Παζολίνι [5 Μαρτίου 1922 - 2 Νοεμβρίου 1975]. Μικρό αφιέρωμα ο σημερινός σελιδοδείκτης στον "Αμαρτωλό Άγιο". Τα βιβλία του στα ελληνικά από τη βάση της biblionet

Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο αμαρτωλός Άγιος

γράφει ο Δημήτρης Μπουρνούς

"Όλη μέρα δουλεύω όπως ένας καλόγερος και τη νύχτα σε γύρες, όπως ένας βρωμόγατος, αναζητώντας τον έρωτα. Θα προτείνω στη Σύνοδο να με ανακηρύξει άγιο". Εν αρχή ην ο Λόγος: Η μητέρα, την οποία ο μικρός Πιερ θα αγαπήσει παράφορα, ενώ από την άλλη θα προσπαθήσει να αρνηθεί τον αυταρχικό πατέρα, Κάρλο Παζολίνι, υπολοχαγό του πεζικού, που πάνω απ' όλα βάζει την καριέρα του, Οι πατρικές σκηνές είναι και ο πρώτος του εφιάλτης. "Ολα τα βράδια περίμενα με τρόμο την ώρα του δείπνου γιατί ήξερα ότι θα δημιουργούνταν σκηνές" θα γράψει χρόνια αργότερα. 

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! [01.11.2015]



Κλείνω τα μάτια  Βλέπω στα δικά σου Ψάχνω τα χέρια Σε αγγίζω.Εδώ μοιραζόμαστε χρώματα.
Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.
  
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 01.11.2015