Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Το αντίo του Καραγκούνη


«Εκεί που ελέγχαμε το παιχνίδι στην αρχή του πρώτου ημιχρόνου και στην έναρξη του δευτέρου δεχτήκαμε ένα γκολ χάσαμε την ισορροπία μας εκεί, αλλά ανεβήκαμε, πιέσαμε, ειδικά μετά την κόκκινη κάρτα, άλλες φορές με ορθόδοξο, άλλες με ανορθόδοξο τρόπο και θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει ένα γκολ. Στην παράταση μπορούσαμε και εκεί να βάλουμε ένα γκολ και να πάρουμε την πρόκριση, πιέσαμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Στα πέναλτι είναι 50-50, ο πιο τυχερός κερδίζει, είμαστε λυπημένοι, αλλά τα δώσαμε όλα έτσι είναι το ποδόσφαιρο…»

Για τον κόσμο και το τελευταίο του ματς με την Εθνική: «Κρίμα που δεν πανηγύρισαν για άλλη μια φορά όλοι οι Έλληνες. Θέλαμε άλλη μια χαρά, το ξέραμε ότι όλη η Ελλάδα ήταν μαζί μας, τους νιώθαμε σε όλο το παιχνίδι. Ήταν το τελευταίο μου ματς, θα θέλαμε όλοι να κρατήσει κι άλλο όλο αυτό, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την μάχη που δώσαμε… Ήμασταν πάντα φιλοξενούμενοι σε όλα τα παιχνίδια, ήταν δύσκολο, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Η Εθνική μεγάλωσε σε αυτό το Μουντιάλ. Πολλά παιδιά πήραν εμπειρίες θα το δείτε στη συνέχεια, αυτά βοηθούν την Εθνική να μεγαλώσει και θα το δείτε στη συνέχεια…»


Πηγή: gazzetta.gr

Σελιδοδείκτης [30.06.2014]

Ο σελιδοδείκτης -μια νέα στήλη- κάνει τα πρώτα της βήματα. Κάθε Δευτέρα θα συναντάει βιβλία και θα μεταφέρει μια πρόταση ανάγνωσης. Βιβλία που διαβάσαμε ή και εκείνα που μας περιμένουν υπομονετικά. Έτσι, για να αποφύγουμε τον υποκειμενισμό της δικής μας ανάγνωσης, καταξιωμένες πένες της κριτικής οδηγούν την παρουσίαση.
Σελιδοδείκτης 2ος: Χριστόφορος Λιοντάκης Εικόνες που επιμένουν εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012

γράφει η κ. Νίκη Τρουλινού

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Τα δεύτερα, δικά μου! [28.06.2014]

 
Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.
Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη...  [τραπεζάκια έξω, πραγματικά, να μας θυμίζουν πάντα έναν δίσκο χαραγμένο στο πικ-απ και στην σκέψη μας...]

 
Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...
 
 Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 28.06.2014 ]
 

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

"Πλουμί": συνεταιριστικό καφενείο παντοπωλείο




Μια παρέα πέντε ανθρώπων της Κάλλιας  Σπυριδάκη, του Γιώργου Παπαϊωάννου,  της Χριστίνας Πολύκαρπου, του Χριστφούρου Αυγουστνιάτου και του Γιώργου Ριτσάκη αποδεικνύει ότι μέσα στην οικονομική κρίση μπορούν να γεννηθούν όμορφες ιδέες και χωρίς πολλά πράγματα να γίνουν πραγματικότητα.

Μια τέτοια ιδέα είναι και "το Πλουμί", το όμορφο καφενείο με τις μπλε πόρτες στην παλιά αγορά των Αρχανών που εδώ και λίγες μέρες λειτουργεί και έχει δώσει άλλο αέρα στην γειτονιά. 

Οι  περισσότεροι από αυτούς είναι μουσικοί και όπως ισχυρίζονται όταν ένας μο υσικός ανακατεύεται στην κουζίνα συνήθως μεγαλουργεί. Στόχος τους δεν είναι να γίνουν ένα απλό καφενείο αλλά η αφορμή για κάτι διαφορετικό που μέχρι τώρα δεν υπήρχε στην Κρήτη.

Τα prosopakritis και η κ.Ειρήνη Καρκανάκη επισκεφθήκαν το Πλουμί και μίλησαν με την ομάδα του καφενείου για το πώς ξεκίνησαν και τι προσδοκίες έχουν από την νέα τους αρχή.

Μάριος Χάκκας Νεκρώσιμη ακολουθία ΙΙ

 
ποιητικό ανθολόγιο 2014

[ με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών... ]

για τον Ιούνιο: Νίκος Κεσσανλής

 
 
ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

II

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικονομικής κρίσεως
ακόμη και της έσχατης κρίσεως
αρκεί ν` αντέξουν τις κρίσεις συνειδήσεως.

Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε  με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων και ελπίδων. 
 
 
 
 
 
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ [1965], εδώ από την έκδοση του ΚΕΔΡΟΥ : ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ ΑΠΑΝΤΑ [τρίτη έκδοση, 1986]
 
Νίκος Κεσσανλής: Άτιτλο, 1961, κατασκευή, μεικτή τεχνική, 42 x 60 x 20 εκ.
 
 
O Mάριος Χάκκας γεννήθηκε το 1931 στη Μακρακώμη Φθιώτιδας, δευτερότοκο παιδί του Γιώργου Χάκκα και της Σταυρούλας Καρατσαλή. Το 1935 η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στην Καισαριανή, σε ένα πλινθόκτιστο, προσφυγικό σπίτι -κουζίνα και ένα μόνο δωμάτιο- στην οδό Σμύρνης 49. Το 1950 τελειώνει το Γυμνάσιο και φοιτά στη σχολή Σαμαρειτών του Ερυθρού Σταυρού με την οποία μεταβαίνει στα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων στη Γυάρο ως Σαμαρείτης. Το 1951 πετυχαίνει σε εξετάσεις για τον ΟΤΕ αλλά δεν προσλαμβάνεται λόγω πολιτικών φρονημάτων. Γνωρίζεται με την μετέπειτα γυναίκα του και συνδέεται με αριστερές πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες του Βύρωνα και της Καισαριανής. Το 1952 μπαίνει στην Πάντειο και το 1954 συλλαμβάνεται και δικάζεται με το νόμο 509. Τον πρώτο χρόνο μένει στις φυλακές Καλαμάτας και τους άλλους τρεις στις φυλακές Αίγινας. Το 1958 βγαίνει από τη φυλακή και στρατεύεται ως στρατιώτης Β΄ κατηγορίας, μουλαράς, μέχρι το 1960. Όταν αποστρατεύεται αρχίζει και δραστηριοποιείται στην ΕΔΑ. Το 1961 παντρεύεται και μένει στο Βύρωνα, σε ένα δωμάτιο που παραχωρεί στο ζευγάρι η πεθερά του.
 
Το 1965 τυπώνει με δικά του έξοδα την ποιητική συλλογή "Όμορφο Καλοκαίρι" και το 1966 τυπώνει με δικά του έξοδα πάλι την συλλογή διηγημάτων "Ο Τυφεκιοφόρος του Εχθρού". Το 1967 συλλαμβάνεται από την Χούντα και μένει ένα μήνα στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Παγκρατίου. Κατά τη διάρκεια του 1968 γράφει το μονόπρακτο "Ενοχή" και πολλά διηγήματα της δεύτερης συλλογής του. Την επόμενη χρονιά προσβάλλεται από καρκίνο και του αφαιρείται το ένα νεφρό. Το 1970 παρατηρείται μετάσταση του καρκίνου στον πνεύμονα. Εκδίδεται τον Νοέμβριο η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του "Ο μπιντές και άλλες ιστορίες" από τον Κέδρο. Το 1971 ταξιδεύει με τη γυναίκα του στο Λονδίνο, το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς μεταβαίνει σε νοσοκομείο στην Γερμανία. 
 
Στις 22 Δεκέμβρη του 1971 η Ελληνοευρωπαϊκή κίνηση νέων του αφιερώνει ένα βράδυ. Διαβάζει το "Κοινόβιο" κι ακολουθεί συζήτηση. Μερικοί κριτικάρουν την πολιτική πλευρά του έργου. Το 1972, το Φλεβάρη εισάγεται στο διαγνωστικό Πειραιώς και βγαίνει στις 29. Η κατάστασή του χειροτερεύει απελπιστικά. Κάθε μέρα σχεδόν ανεβαίνει στον Υμηττό, μοναστήρι Καισαριανής, Αστέρι και κάθεται σε πολυθρόνα που κουβαλούν μαζί. Γράφει το διήγημα "Ένοχος Ενοχής". Στις 10 Ιουνίου μπαίνει πάλι στο Διαγνωστικό, όπου γράφει το "Κώνωψ ανωφελής" και τυπώνεται στο μεταξύ η συλλογή διηγημάτων "Κοινόβιο" που δεν θα προλάβει να δει ολοκληρωμένη. 
 
Πεθαίνει στις 5 Ιουλίου, τα ξημερώματα.
 
 
Διαβάστε: Λίγα λόγια για τον Μάριο Χάκκατου Πάνου Τζίνου [ ηθοποιός, φέτος έπαιξε μαζί με την Δήμητρα Χριστογιαννοπούλου την «Ενοχή» και την «Αναζήτηση», δύο μονόπρακτα του Μ.Χ.]
 
 

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Εν οίκω...για την οικολογία, την αλληλεγγύη, την αυτάρκεια


Ξεκινάει αύριο Πέμπτη και ολοκληρώνεται την Κυριακή η θερινή συνάντηση οικο-καλλιεργητών και οικο-χειροτεχνών. Τους φιλοξενεί το μοναδικό πάρκο της πόλης -δεν θα βαρεθώ να το γράφω- το πάρκο Γεωργιάδη [ο μόνος... πράσινος δήμαρχος αυτής της πόλης].

Η συμμετοχή αυξάνεται χρονιά με τη χρονιά, οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι: " η γνωριμία με την οικολογία στην πράξη, η άμεση επαφή με τους παραγωγούς και τους καλλιεργητές, η ενημέρωση σε θέματα περιβάλλοντος και γεωργίας, η ανταλλαγή προϊόντων και το δίκαιο εμπόριο." 

Μια σημαντική κοινότητα πολιτών, με μια διαφορετική φιλοσοφία και πρακτική, η καθημερινότητά τους διαφέρει... Γράφουν οι ίδιοι: " Όσοι εργαζόμαστε για τη συνάντηση "εν- οίκω" δεν είμαστε μέλη κάποιου σωματείου. Δουλεύουμε συλλογικά και με τη σκέψη μας στραμμένη σε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία. Δεν υπάρχουν χορηγοί, αρχηγοί και ψηφοφορίες. Η ομάδα του "εν- οίκω" είναι ανοιχτή, όπως και οι συνελέυσεις της μέχρι και η διοργάνωση."

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Επιλεκτικά ολοκαυτώματα της μνήμης


γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο Μανώλης Αναγνωστάκης βρίσκεται στα χείλη όλων τα τελευταία χρόνια, αν αποδεχόταν ως δείκτη επαλήθευσης αυτού του ισχυρισμού τη συχνότητα με την οποία χρησιμοποιείται ο στίχος του "Τώρα τι λες!". Δημοσιευμένος στην εποχή της δικτατορίας, όταν ο λόγος ήταν επικίνδυνη πράξη, ερχόταν να πει στους αγωνιστές προηγούμενων εποχών ότι δεν είχαν ακόμη ολοκληρώσει το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία με τις θυσίες τους στους προηγούμενους αγώνες. "Τώρα τι λες", ασφαλώς δε σήμαινε απαξίωση του παρελθόντος τους, ακόμη και εάν δε μιλούσαν τώρα, σήμαινε όμως ότι η κοινωνική αναγνώριση αυτών που είχαν κάνει μέχρι τότε ήταν εκείνη που γεννούσε πρόσθετες ευθύνες, κι αυτές καλούνταν να δουν κατάματα με το "τώρα τι λες".

Σελιδοδείκτης [23.06.2014]


Ο σελιδοδείκτης -μια νέα στήλη- κάνει τα πρώτα της βήματα. Κάθε Δευτέρα θα συναντάει βιβλία και θα μεταφέρει μια πρόταση ανάγνωσης. Βιβλία που διαβάσαμε ή και εκείνα που μας περιμένουν υπομονετικά. Έτσι, για να αποφύγουμε τον υποκειμενισμό της δικής μας ανάγνωσης, καταξιωμένες πένες της κριτικής οδηγούν την παρουσίαση.

Σελιδοδείκτης : Η ΝΙΚΗ Χρήστος Χωμενίδης, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014

γράφει η κ. Κατερίνα Σχινά

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Τα δεύτερα, δικά μου! [21.06.2014]




Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.



Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 




Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... 


 
Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

Α.ΣΤΕΓΟΣ [21.06.2014] 

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Μάνος Χατζιδάκις: Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό



Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και άγνωστο σε πολλούς, κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι, που γράφτηκε το 1980 στη Μελβούρνη, δημοσιεύει η ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος. Πρόκειται για το άρθρο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό», το οποίο δημοσιεύεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, στις 15 Ιουνίου, 20 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, διανοούμενου και ποιητή.
   
Αυτούσιο το κείμενο αυτό έχει ως εξής:

Θωμάς Γκόρπας Όνειρα

 
ποιητικό ανθολόγιο 2014

[ με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών... ]


για τον Ιούνιο: Νίκος Κεσσανλής
 
 
Όνειρα 
 
Δίχως επαγγέλματα και δίχως βίτσια
δίχως στραπάτσα κι αλλαλούμ αγάπες
δίχως κολλημένα μπρίκια και κολλημένα φτερά ονειρεύομαι τη
ζωή...
(Αχ! ξερό χωράφι στη μέση αγριαπιδιά
από δω η θάλασσα από κει τα βουνά...)
Ζωή χτισμένη με ταξί κρασιά τσιγάρα κι αποτσίγαρα
καταναλωθέντα χέρια υπονοούμενα και βλέμματα...
Ακόμα ονειροπολώ για όλους μια ωραιότατη ζωή
ίσως για τη δική μου ευχαρίστηση κι αυτό λίγο δεν είναι...
Χτενίζουμε το θάνατο χτενίζοντας τα μαλλιά μας
τελειώνει η μέρα τελειώνει η νύχτα τελειώνουν και τα φιλιά μας 
που ποτέ δεν δόθηκαν... 
 
 
 
Θωμάς Γκόρπας ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [1957-1983] εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1995        
 
Νίκος Κεσσανλής  Ερωτικό, 1981, Μικτή τεχνική σε μουσαμά, 200x300εκ. 
 
 
 

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Μυστικές διαδρομές...


στην Κ.



[...] σε μια γουλιά καφέ όλοι οι ύπνοι μου.

[...] και είναι πάλι οι λέξεις που θα μας ζεστάνουν.

Τι ωραίες ευθείες!

Σε τούτη εδώ την πόλη δεν συναντάς τους ποιητές...

Αγόρασα μολύβια για όλη μου τη ζωή.





Μεταξύ δύο σπιτιών κανένας ακάλυπτος. Μεταξύ δύο νεκρών καμμιά ζωή.

Παθήσεις  χρόνιες.

"[...] μ`άρεσες πολύ. Ξαπλωμένος στη μοκέτα να γράφεις τα συνθήματα και να κολλάς τις φωτογραφίες. Μου θύμισες αγοράκια που ζωγραφίζουν[...]".  Έτσι μου έγραφες -το `87 στέλναμε γράμματα, τακτικά. Δεν ξέρω αν πρόλαβα να σου απαντήσω...

[...] Νικόλας Δ.,
Μανόλης Σ.,
Αντώνης Κ.,
Μανόλης Οικ.,
Γιωργία Π.,
Ερωφίλη...,
Κωστής Κλ.,
Λήδα και Γιώργος Μ.,
Γιώργος και Μιχάλης Σ.,
Μαρία Γ.,
Αντώνης Π.,
Χριστιάνα[...]  Καταστάσεις ονομάτων από παλιές ζωντανές συντροφιές.

Δέσποινα των ηδονικών ατυχιών φεύγεις τώρα σε μοναχικό ταξίδι. 

Φτιάχνω πάλι ιστορίες από τη ζωή μου. [σημειώσεις πάνω σε σημειώσεις. Αν δεν είσαι όμως ο συγγράφεας αλλά ο ήρωας...]

Μια σκηνή από το παρελθόν. Ένα πρόσωπο κόκκινο.

ΑΥΤΟΤΕΛΗΣ ΔΙΗΓΗΣΗ 
Σε φέρνω κοντά 
Μέσα στο στήθος σου η αναπνοή μου βαριά 
Γεμάτη έρωτα.

Τα δικά μου τα ναυάγια θα σ`αρέσουνε.

Έκανα βόλτες στην γενέθλια πόλη. Τα παιδικά μου σχέδια έψαχνα να βρω.

Ταξίδευα -χωρίς να μετακινηθώ ούτε ένα μέτρο. Το στήθος σου με βασανίζει.
 
Σε μυστικές διαδρομές. Απόγευμα, θα σε συνατήσω.



Σημείωση: 
Την φωτογραφία την αλίευσα από την προσωπική σελίδα του φίλου Λευτέρη Τσίλογλου.  


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Τάσος Λειβαδίτης "Τραγουδάω..."


Εκδήλωση, αφιερωμένη στον μεγάλο ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, οργανώνουν την Τρίτη 17 Ιουνίου στις 7.30 το απόγευμα στην αίθουσα Ανδρόγεω,  το Λύκειο Ελληνίδων Ηρακλείου και οι εκδόσεις Μετρονόμος.

Για το βιβλίο των Θανάση Συλιβού και Σπύρου Αραβανή με τίτλο: “Τάσος Λειβαδίτης. Τραγουδάω όπως τραγουδάει το ποτάμι...” θα μιλήσει η δικηγόρος κα Ευγενία Σμυρνάκη.

 
Θ’ ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με τραγούδια σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη που θα ερμηνεύσει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Στο μπουζούκι θα είναι ο Δημήτρης Βασμαρής και στο πιάνο ο Μανόλης Κανακάκης.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Τα δεύτερα, δικά μου! [14.06.2014]


Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... 


Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...
   

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 14. 06.2014 ]

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Οι πόλεις και οι νεκροί. 4.


στην μνήμη του πατέρα μου. 
Συμπληρώνονται σήμερα εικοσιέξι χρόνια από τον θάνατό του.
Το καλοκαίρι του 1988 ήταν μόλις 52 ετών.


Αυτό που διαφοροποιεί την Αργεία από τις άλλες πόλεις είναι ότι στη θέση του αέρα έχει χώμα. Οι δρόμοι είναι παραχωμένοι στη γη, τα δωμάτια είναι γεμάτα άργιλο μέχρι την οροφή, στις σκάλες ακουμπά μια άλλη ανάποδη σκάλα, πάνω από τις στέγες των σπιτιών βαραίνουν στρώματα βραχώδους εδάφους, όπως ουρανοί με σύννεφα. Αν οι κάτοικοι κατορθώνουν να γυρίζουν στην πόλη διευρύνοντας τα λαγούμια των σκουληκιών και τις σχισμές στις οποίες παρεισφρεούν οι ρίζες, δεν το ξέρουμε: η υγρασία διαλύει τα κορμιά και αφήνει ελάχιστες δυνάμεις` συμφέρει να μένουν ακίνητοι και χαλαροί, έτσι κι αλλιώς είναι παντού σκοτάδι.

Από εδώ πάνω δεν βλέπουμε τίποτα από την Αργεία` κάποιοι λένε: "Είναι εκεί κάτω" και είμαστε αναγκασμένοι να τους πιστέψουμε` τα μέρη είναι έρημα. Κάποιες φορές, τη νύχτα, αν πλησιάσουμε το αυτί μας στην επιφάνεια της γης, ακούγεται μια πόρτα που χτυπάει. 


Ίταλο Καλβίνο Οι αόρατες πόλεις 
-μετάφραση Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 2004

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Άρης Αλεξάνδρου Εισήγηση

ποιητικό ανθολόγιο 2014


[ με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών... ]



για τον Ιούνιο: Νίκος Κεσσανλής
 
ΕΙΣΗΓΗΣΗ

à la manière de Jdanov 


και κατά συνέπεια η ποίηση
είναι μια υπόθεση αντικοινωνική.
Πιστεύει σε λέξεις και ιδεογράμματα
και δε βλέπει λόγου χάρη
πως άλλο ένα δέντρο να ξαπλωθείς στον ίσκιο του
κι άλλο το ίδιο δέντρο να πάρεις την ξυλεία του.
Το πράγμα είναι σοβαρό: Κάτω από τα σχήματα (δήθεν ποιητικά)
κρύβεται το μαχαίρι που μας χτυπάει πισώπλατα.
Εξομοιώνοντας τα πάντα
παραβλέποντας συνθήκες χρόνο τόπο
οι στιχοπλόκοι καταντούν να υποστηρίζουν
πως τα κόκκαλα κ’ οι φλέβες
βαραίνουνε το ίδιο στη ζωή του κάθε ανθρώπου
επιμένουν να πιστεύουν πως μια πληγή κακοφορμίζει
με την ίδιαν ακριβώς αιτιοκρατία
κι όταν την άνοιξαν οι σφαίρες
των αγροτών του Κόκκινου Στρατού
που χτύπησαν τους εργάτες διαδηλωτές του Βερολίνου
κι όταν την άνοιξαν τα βόλια
των εργατών της Deutsche Wehrmacht
τότε που τα δέχτηκαν στους δρόμους της Αθήνας οι γεωπόνοι σπουδαστές.
Ο ποιητής, ξεκομμένος απ’ τους πόθους του λαού
καταντάει τελικά να μην πασχίζει γι’ άλλο
παρά μονάχα πώς θα πει την προσωπική του αλήθεια
καταντάει να λέει τις σφαίρες σφαίρες
και τους πληγωμένους πληγωμένους
κι όλο το πρόβλημά του στενεύει μες στα όρια
μιας αναζήτησης σωστού λεξιλογίου
έτσι που με κάθε θυσία
αδιάφορος για όλα
ακόμα και την πάλη των τάξεων
να φτάσει τελικά να καυχηθεί
πως ναι, αυτό πάσχιζα να πω
όπως βλέπει ένα σώμα στερεό και σκέφτεται
“Τούτο δω ίσως νάναι κείνο που γυρεύω”
το παίρνει στο χέρι το ζυγιάζει και σκέφτεται
“Με τούτο δω, ίσως μπορέσω να καρφώσω μια πρόκα πίσω απ’ την πόρτα μου”
στεριώνει την πρόκα κρεμάει το σακάκι του και λέει
“Ναι, αυτό είταν που γύρευα.
Από δω και μπρος
τ` ονομάζω
σφυρί”.
Η ποίηση λοιπόν είναι μια υπόθεση αντικοινωνική.
Το κόμμα οι οργανώσεις κυρίως η αγκιτπρόπ
έχουν καθήκον να






Το πρώτο ποίημα της συλλογής "Ευθύτης οδών" [1959], που μετά δημοσιεύτηκε και στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1941-1974 εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1991. Στη συγκεντρωτική έκδοση υπάρχει στο τέλος η εξής σημείωση του ποιητή για το ποίημα αυτό: "Είναι γνωστή η κατ’ εισήγησιν του Ζντάνοβ απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε. (μπ.), που είχε σαν συνέπεια, μεταξύ των άλλων, να καταδικαστεί σε πολύχρονη σιωπή η Άννα Αχμάτοβα".
 
Εδώ από την έκδοση ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ, επιμέλεια Γιώργος ΜΠΛΑΝΑΣ, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2012


Νίκος Κεσσανλής Το πλήθος 1965


Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Τι να κάνουμε


Διάβασα και κοπιάρω τον σ. Γεράσιμο Γεωργάτο: 



"Η Μεταρρυθμιστική Τάση, αντί να βαλτώνει και να σαπίζει μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, θα πρέπει να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες: 

1. Άνοιγμα και υποδοχή φίλων που απομακρύνθηκαν ή βρίσκονται εκτός ΔΗΜΑΡ, αλλά κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος,
2. Δημόσιες παρεμβάσεις με ανακοινώσεις, δηλώσεις και εκδηλώσεις στα σημαντικά ζητήματα της πολιτικής καθημερινότητας για εκπομπή στίγματος και κυρίως 
3. Συγκρότησή της σε ενός τύπου Πολιτική Κίνηση που θα προχωρήσει άμεσα σε διάλογο με τους άλλους φορείς και τις κινήσεις του χώρου για κοινή κάθοδο με κοινό πρόγραμμα στις προσεχείς εθνικές εκλογές. 

Είναι επείγον. Διαφορετικά λιβανίζουμε και ευνοούμε την εδραίωση του νέου δικομματισμού που διαχρονικά υποτίθεται ότι αντιμάχεται η ανανεωτική αριστερά. Στημένα Συνέδρια, ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών και προσωπικές τακτοποιήσεις δεν αφορούν ούτε εμάς ούτε τους πολίτες". [από την προσωπική του σελίδα στο fb]

Πολύ περισσότερο τους πολίτες, το απέδειξαν οι εκλογές με τον πιο συντριπτικό τρόπο. Μόνο που η ηγεσία δεν άκουσε, δεν κατάλαβε σχεδόν τίποτα. Λέγαμε -με φίλους, η Οργάνωση δεν έχει ακόμα συνεδριάσει- ότι η διαχείρηση της ήττας είναι χειρότερη και από το ίδιο το αποτέλεσμα... Έτσι, στεκόμαστε στην πράξη της Μεταρρυθμιστικής τάσης, η οποία όσο αποφασίζει να οργανωθεί, τόσο θα αχνοφαίνεται μια χαραμάδα ελπίδας.  Στην πρόταση του σ. Γεωργάτου -μπορεί να αποτελέσει τη βάση συζήτησης: 

1. Με αυτοκριτική για τον τρόπο και τους λόγους για τους οποίους αυτοί οι φίλοι "απομακρύνθηκαν ή βρίσκονται εκτός ΔΗΜΑΡ". Οφείλουμε από τα πρώτα βήματα να είμαστε ειλικρινείς και ανεκτικοί σε κάθε άποψη,

2. Η πρώτη εκδήλωση με τον σ. Λυκούδη ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Θα μείνει λειψή εάν δεν αποτελέσει το εφαλτήριο για την ενίσχυση του επόμενου βήματος,

3. Η συγκρότηση "ενός νέου τύπου Πολιτικής Κίνησης". Τότε, ανοίγεται όλο το πεδίο πρωτοβουλιών και δράσεων. Τα συνέδρια των τριών κομμάτων του χώρου που μας αφορά θα είναι μπροστά μας. Με χρονολογική σειρά μπορούμε να καταθέσουμε την άποψή μας, στο συνέδριο του Ποταμιού, σε εκείνο της ΔΗΜΑΡ και τέλος αρχές Οκτωβρίου στο ιδρυτικό συνέδριο της Ελιάς. 

Η ιδέα που καταθέτει σήμερα ο φίλος Μίλτος Κύρκος μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη σκληρή και επικοδομητική δοκιμασία της πρότασης για κοινό πρόγραμμα και κατ` επέκταση εκλογική κάθοδο στις εθνικές εκλογές. Μέσα από θεματικές συμμαχίες θα κριθούν πολιτικές, επιδιώξεις, συναινέσεις, συμφωνίες και δράσεις.

Η υπόθεση του νέου φορέα δεν μπορεί να στηθεί στο κενό. Η πολιτική ήταν και παραμένει το πεδίο ύπαρξης του ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς. Ας το χαρτογραφήσουμε από την αρχή... 

ΥΓ1. Η πρόταση του Γεωργάτου έχει νόημα εάν αποτελέσει τη βάση για όλη την υπό διαμόρφωση Μεταρρυθμιστική τάση. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Γνωριζόμαστε. όλες και όλοι. Σε κάθε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή και πάλι, αρχίσει μια συζήτηση για "διαφορετικές ταχύτητες"... το όχημα θα στροβιλίζεται και ακίνητο θα παραμένει. 

ΥΓ2. Φιλιά σε όλες και όλους! 

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Από την εκλογική συντριβή στην παρακμή...


γράφει ο Αλέξανδρος Καραγιάννης [1]

Η σημερινή κατάντια της ΔΗΜΑΡ ήταν για μένα απολύτως αναμενόμενη από το 2011 κιόλας. Το έβλεπα μέσα στην οργάνωσή μου, από τις τοποθετήσεις των μελών, την αλλεργία απέναντι σε όποιον τολμούσε να πει ότι έχουμε μεγάλο δημόσιο τομέα, σε όποιον έλεγε ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει και πολλά σωστά πράγματα που έπρεπε να εφαρμοστούν εδώ και καιρό στην χώρα. Κάπου εκεί αποστασιοποιήθηκα, δεν είχα καμιά διάθεση να παραμένω σε έναν light ΣΥΡΙΖΑ που επαναλάμβανε τα κλισέ της ελληνικής αριστεράς απλά σε πιο ήπιες εκδοχές. Από αυτά είχα πάρει διαζύγιο την μέρα που βγήκα από το εκλογικό τμήμα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009, τότε που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ΜΗΝ ξαναψηφίσω στην βάση γελοίων συναισθηματισμών αλλά μόνο με την κοινή λογική. 

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

"Μέσα στην άμμο"




"Μέσα στην άμμο". Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που σαν στόχο έχει να καταλάβουμε ότι αυτοί που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια… δεν είναι τρελοί, όπως θέλει να τους παρουσιάζει σήμερα η κοινωνία μας. Δημιουργοί του είναι η Εύα Δερμάτη, ψυχολόγος και η Έφη Βασιλάκη, κοινωνική λειτουργός ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Μαρία Παπαδάκη. Εμείς[1] καταφέραμε να βρούμε τις τρεις νεαρές κοπέλες για μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Αυτή τους η προσπάθεια, σκοπό έχει την ευαισθητοποίηση του κόσμου, όσο αφορά στο στίγμα που υπάρχει για τις ψυχικές ασθένειες. Το βίντεο έχει στοιχεία ενός ντοκιμαντέρ αλλά υπάρχουν και σκηνοθετημένες σκηνές, με λόγια των ίδιων των ασθενών. Η Εύα και η Έφη, που σημειωτέον είναι η πρώτη τους απόπειρα παραγωγής τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ, τονίζουν ότι χωρίς τη βοήθεια κάποιων μελών του σωματείου "Υπέρβαση" στο Ηράκλειο Κρήτης [σωματείο ενάντια στην προκατάληψη και το στίγμα για τις ψυχικές διαταραχές], η πραγματοποίηση του θα ήταν πολύ πιο δύσκολη!

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Τα δεύτερα, δικά μου! [08.06.2014]


Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...
   
Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 08. 06.2014 ]
 
 

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Τάσος Λειβαδίτης Ο Ποιητής

 
ποιητικό ανθολόγιο 2014

[ με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών... ]

για τον Ιούνιο: Νίκος Κεσσανλής


στον Σπύρο Λυκούδη

 
 
Ο Ποιητής
 
Περνούσε έναν έρημο δρόμο, νύχτα, όταν άκουσε κλάματα. Ένα
βρέφος ήταν σε μια πόρτα. Στάθηκε, ύστερα έκανε να φύγει, αλλά
ξαναστάθηκε. Σήκωσε το παιδί στα χέρια κι απομακρύνθηκε.
'Εκαιγε η λάμπα πάνω στο τραπέζι. Δε χαμήλωσε το φως,
όπως άλλοτε, όταν γδυνόταν. Άνοιξε το πουκάμισο και κοίταξε το
μικρό γυναικείο μαστό που φύτρωνε στο στήθος του.
Και χαμογέλασες αόριστα, καθώς έβαζε τη θηλή στο στόμα του
παιδιού.
 
 
 
 
Τάσος Λειβαδίτης  Νυχτερινός Επισκέπτης [τρίτη έκδοση] ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 1994
 
 
Νίκος Κεσσανλής  Η καρδιά,  1987,  180x150 cm,  Λάδι σε ύφασμα
 
 
 

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

ΔΗΜΑΡ - Κεντροαριστερά: Τι να κάνουμε

 

"Οι πικραμένοι άνθρωποι είναι στο βάθος οι πιο αισιόδοξοι:

επειδή σ’ αυτούς έμεινε ακόμα το προνόμιο ν’ αγαπούν, 

να πιστεύουν στον άνθρωπο και στη ζωή, 

το προνόμιο να κυνηγούνε χίμαιρες" [Ηλίας Βενέζης]

 

Η πολιτική ομιλία του Σπύρου Λυκούδη 

Αθήνα, 04.06.2014

Συντρόφισσες και σύντροφοι, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ θερμά για την σημερινή σας παρουσία εδώ.

Είναι δύσκολες ώρες-μέρες για όλους εμάς τους Δημαρίτες και τις Δημαρίτισσες. Βγαίνουμε από τις ευρωκάλπες με μια οδυνηρή ήττα. Το 1,23% δεν είναι υποχώρηση, δεν είναι ήττα ευρείας έκτασης − είναι συντριβή.

Όλοι όσοι είχαμε προειδοποιήσει για τα αδιέξοδα της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, για τον κίνδυνο της περιθωριοποίησής της, αντικρίζουμε σήμερα τα συντρίμμια με αισθήματα πίκρας και ταπείνωσης. Θέλω να κάνουμε λίγο πίσω, συντρόφισσες και σύντροφοι, στη μικρή μας διαδρομή της προηγούμενης διετίας και στους δύο σταθμούς της. Στην είσοδο και την έξοδο απ’ την κυβέρνηση και στον τρόπο που αντιμετωπίσαμε το μείζον θέμα της συγκρότησης της Κεντροαριστεράς.

Αλλά «για να μη σέρνουμε τη μοίρα μας στους μονότονους τοίχους ανάμεσα», όπως θα έλεγε ο Μπόρχες, θέλω να κάνουμε λίγο πίσω, συντρόφισσες και σύντροφοι, στη μικρή μας διαδρομή της προηγούμενης διετίας και στους δύο σταθμούς της. Στην είσοδο και την έξοδο απ’ την κυβέρνηση και στον τρόπο που αντιμετωπίσαμε το μείζον θέμα της συγκρότησης της Κεντροαριστεράς.


Αλιεύοντας ελπίδες


Η κάθε πόλη παίρνει ο σχήμα από την έρημο στην οποία αντιστέκεται` έτσι βλέπουν τη Δέσποινα, πόλη- σύνορο αναμέσα σε δύο ερήμους, ο καμηλιέρης και ναύτης. 

Ίταλο Καλβίνο Αόρατες Πόλεις εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2004 
μετάφραση Ανταίος Χρυσοστομίδης [1]

γράφει ο Αντώνης Ανηψητάκης

Αλιεύς ελπίδων, επιμένω, αδιόρθωτος μυθοποιός. Ξεσκαρτάρω τα δίχτια μου στην μετεκλογική Ελλάδα. Από τα δίχτια της παιδικής μνήμης ανασύρω μια ξεχασμένη εικόνα, μισός αιώνας πέρασε. Ο ηλιοκαμένος ψαράς, καθισμένος στην άκρη της σκάλας, δίπλα στο βίντσι, ξυπόλυτος με γυμνές τις γάμπες, το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, πολυεργαλείο, διευκολύνει τη δουλειά των χεριών, στο τελάρο τα καλά, πίσω στη θάλασσα τα σκάρτα. Δε διαθέτω τη φωνή του, δεν τραγουδώ όπως αυτός, σκέφτομαι μόνο. Πλησιάζει η ετήσια ημέρα περιβάλλοντος. Ως πότε θα γιορτάζουμε τις μέρες και θα κηδεύουμε τα χρόνια. Ως πότε οι πανηγυρικοί θα ντύνουν το κουφάρι της εθνικής μας παρακμής.