Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Χρίστος Ρουμελιωτάκης Ενύπνιον `88

ποιητικό ανθολόγιο 2013 με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών...

για τον Ιούνιο: Τάσος Μαντζαβίνος 
 
Ενύπνιον `88
 
Ήρθε ο πατέρας μου τη νύχτα
και με φώναξε`
μαθαίνω πράγματα, μου λέει 
και φοβούμαι,
να πληρώνεις το νοίκι σου και τα κοινόχρηστα
και τα άλλα,
όπως συμφώνησες.
Μα πατέρα, του λέω,
εδώ δεν είναι το σπίτι μου, είναι φυλακή,
δεν το βλέπεις;
κι αυτή δεν είναι η βρύση που στάζει, 
είναι η ζωή μου
που στραγγίζει σταγόνα-σταγόνα.
Το ξέρω, μου λέει,
αλλά και συ το ήξερες και υπόγραψες
και τώρα οφείλεις να πληρώσεις
όπως όλοι μας.
 
 
Χρίστος Ρουμελιωτάκης Ξένος ειμί και άλλα ποιήματα εκδόσεις Τυπωθήτω 2002
 
Η ζωγραφική του Τάσου Μαντζαβίνου πατώντας ταυτόχρονα στην ευρωπαϊκή και την νεοελληνική παράδοση συνδυάζει το λόγιο οπλισμό με το γνήσιο λαϊκό ένστικτο.
Μετατοπίζοντας βαθμιαία τη θεματολογία και ζωγραφική του διατύπωση επικεντρώνεται σε έναν προσωπικό ανθρωποκεντρικό σουρεαλισμό. Ο ίδιος σημειώνει : «ο ζωγράφος είναι ο μύθος του, το σύμπαν των σκέψεών του, οι επιλογές της ζωής του, όλα αυτά τερματίζουν στον πίνακά του».
Εχει κάνει 26 ατομικές εκθέσεις στην έλλάδα και το εξωτερικό. Την άνοιξη του 2012 το έργο και η προσωπική του πορεία παρουσιάστηκε στο μουσείο Μπενάκη με αφορμή το βιβλίο του Φ. Μπεγλέρη «Τάσος Μαντζαβίνος¨ Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».
 
σημειώσεις:
- για το ποιητικό ανθολόγιο δείτε ε δ ώ 
- το ποιητικό ανθολόγιο του Ιουνίου είναι αφιερωμένο στην μνήμη του πατέρα μου. Ο αναγνώστης θα έχει ήδη αντιληφθεί τη θεματική των τεσσάρων ποιημάτων. Κλείνουν φέτος 25 χρόνια από τον θάνατό του.
 
 

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Εξομολογήσεις...

Υπήρξε καλός εραστής στα νιάτα του. Το πίστευε βαθιά. Αιώνιοι όρκοι τον συνοδεύουν. Εξομολογήσεις... Των γυναικών τα λόγια. Τα φιλιά. Το σώμα. Κρατούσε ημερολόγιο να κρύψει την απώλεια. Τα χείλη μαράθηκαν. Τα λόγια συντηρούν τον μύθο. Των γυναικών που κοιμήθηκε μαζί τους. Εκείνες στο λευκό πανί θερινών σινεμά. Εκείνος στην άδεια πλατεία.
...
Η ζωή του ασκητική. Ο μύθος απαιτεί μια κάποια απομόνωση. Οι μορφές τους -άσπιλες στη δική του μαναξιά. Μοναδικές, ίσως απλησίαστες. Εκείνος τις συναντούσε. Στο δικό του παραμύθι, στην δική του αφήγηση είχαν την πρέπουσα θέση. Η ζωή του ασκητική. Του προκαλούσαν αηδία οι τυχαίες συναστροφές και οι κοινές γυναίκες.
...
Στην πρώτη τους συνάντηση δεν άντεξε. "Είσαι μια μικρή θεά. Μια ζωγραφιά. Μια εικόνα πρωταγωνίστρια. Υποταγμένοι κομπάρσοι, δούλοι στα πόδια σου". Εκείνη κατέβηκε από τον θρόνο της, στάθηκε μπροστά στο πρόσωπο του, παρέταξε τα όπλα της: τη σκληρή σιγουριά και το χαμόγελό της. Στην δεύτερη σκηνή του σύστησε τον σύζυγο και τον μόνιμο εραστή της.
...
Είδε τη ζωή του ως πυροτέχνημα. Από το φθηνό κουτί στον ουρανό. Με ένα της άγγιγμα. Μια ταινία μικρού μήκους.
...
"Η έκρηξη, η ζωή, οι χυμοί της. Ηδονή και άγχος",μονολογούσε.
...
Η νοσταλγία τον οδήγησε στο παρελθόν του. Τους εγκατέλειψε.
...
"Από ένα σώμα ποθητό, λαχταριστό, ζωντανό, γυρνώ στα μυθικά σώματα που δεν συνάντησα ποτέ". Έγραψε και σφράφισε το ημερολόγιο του. Έμεινε με την ασφάλεια των μύθων, των γυναικών τα λόγια, τα χάλια του.
...
 

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Απιστίες

στην Κ.

Τις Κυριακές ξυπνάμε μαζύ
Ένα φιλί
ο πρωϊνός καφές
πρώτο τσιγάρο από το κοινό πακέτο SΑΝΤΕ

Όποτε λείπεις
-ανεβαίνεις εσύ ή κατεβαίνουν οι γονείς σου-
Όποτε λείπεις
-με φίλους σε μιαν εκδρομή, σε δουλειά Κομματική-
βολοδέρνω
ASSOS, ΚΑΡΕΛΙΑ, CAMEL.

Άφιλτρα πάντοτε. 
Ηράκλειο, 24.06.2013

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Ανέστης Ευαγγέλου: Υπεραστική συνδιάλεξη

ποιητικό ανθολόγιο 2013 με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών...

για τον Ιούνιο: Τάσος Μαντζαβίνος
Υπεραστική συνδιάλεξη

Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε
ο πατέρας μου.

Στείλε μου μερικά
πενηνταράκια ούζο, μου είπε,
και καναδυό κούτες τσιγάρα
σέρτικα, να κάθουμαι τα βράδια
να σας συλλογιέμαι.

Και -να μην
το ξεχάσω- και πεντέξι δίσκους
φωναγράφου μ`εκείνα τα παλιά, ξέρεις,
ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.

Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες
και που να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια
της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ`ουρανού. 
 
 
Ανέστης Ευαγγέλου  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [1956-1993] εκδόσεις καπάνι 2007
Τάσος Μαντζαβίνος  Ξημέρωμα στη βροχή και το όνειρο 
 
σημείωση:για το ποιητικό ανθολόγιο δείτε ε δ ώ 


Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

ioanna spanaki painting 2013



Eγκαινιάζεται απόψε στις 8:00μμ η έκθεση της ζωγράφου Ιωάννας Σπανάκη στην Πύλη Βιττούρι. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό καθημερινά μέχρι και τις 29 Ιουνίου, από τις 13:00 έως τις 21:00.

Γεννημένη στην Κρήτη η Ιωάννα Σπανάκη, ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει από την Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Διαβάζω για την ζωγραφική της... 

"Η ζωγραφική της αποτελεί ένα ιδιαίτερο και πολυδιάστατο ερμηνευτικά, εικαστικό έργο που μαγνητίζει ευθύς εξαρχής το βλέμμα στο μινιμαλιστικό, αλλά και συνάμα μυστηριακό του σύμπαν.

Τα μέσα της ζωγράφου εξίσου απλά: παστέλ, χαρτί, χρωματική παλέτα συρρικνωμένη στα όρια του ελάχιστου ή ακόμη και του μονόχρωμου, τελάρα μικρού μεγέθους. Eπιδεικνύεται η εσωτερική ανάγκη μιας μετριόφρονης δημιουργικής έκφρασης, πέρα από κάθε πειρασμό εντυπωσιασμού.

Οι μικρές διαστάσεις κάθε καμβά, εντείνουν το κάλεσμα του βλέμματος κοντά τους, δίπλα τους, τείνουν στην απάλειψη της απόστασης μεταξύ έργου και θεατή. Το έργο θέλει να «ψιθυρίσει» κάτι τόσο σημαντικό, τόσο προσωπικό, τόσο εσωτερικό ή μυστηριακό, που μόνο από κοντά μπορεί να «ακουστεί». Χρειάζεται μια κοντινή ματιά για να μπορέσει να γίνει οπτικά αντιληπτό, ή και να διαβαστεί" .


Ακολουθώντας τα δικά της βήματα -το Ηράκλειο είναι μια πόλη μικρή- θα την συναντήσω εκεί στην πύλη Βιτούρι...[η φωτογραφία είναι της ίδιας της ζωγράφου -μια εικαστική προβολή του χώρου που φιλοξενεί τη δουλειά της]



Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Απουσία γράφει η Αλεξάνδρα Μαυρίδου



Απουσία 
γράφει η Αλεξάνδρα Μαυρίδου

- Μην αργήσεις το βράδυ!
Λίγο πριν κλείσει την πόρτα πάντα η ίδια φράση. Βλαστημούσε μέσα της.
- Θα αργήσω. Και; Τι έγινε; Τι θα κάνεις; Απόψε θα αργήσω. Σαββατόβραδο είναι γαμώτο!
Δεν αργούσε ποτέ. Δώδεκα παρά πέντε ξεκλείδωνε την εξώπορτα. Δώδεκα παρά τρία την εσώπορτα. Δώδεκα και ένα ξανακλείδωνε από μέσα. Τον άκουγε να συγυρίζεται στο κρεβάτι, να παίρνει βαθιά ανάσα και πριν αποκοιμηθεί να ρωτάει.
- Γύρισες;
Απαντούσε χαμηλόφωνα, σχεδόν από μέσα της.
- Γύρισα.
Το έκανε επίτηδες για να μην ακούσει. Άκουγε κάθε φορά. Κάθε φορά.
Έμπαινε στο δωμάτιο όλο νεύρα. Ξεντυνόταν και ξεβαφόταν όλο νεύρα. Συντηρούσε την αγρύπνια της όλο νεύρα. Ώρες ατέλειωτες με τα μάτια ανοιχτά κοίταζε το ταβάνι. Κοιμόταν, όταν πια εκείνος ανακάτευε τον καφέ στο μπρίκι και ξερόβηχε με το πρώτο τσιγάρο. Κοιμόταν, όταν εκείνος ξυπνούσε. Έτσι για να πάει λίγο κόντρα στα θέλω και στα πρέπει του. Σηκωνόταν μεσημέρι.
- Άντε! Σε περίμενα να φάμε.
Την περίμενε συνέχεια για κάτι. Τι καταπίεση αφόρητη κάποιος να σε περιμένει!
- Πως πέρασες;
Πώς να περάσει; Με δυο ώρες έξοδο όλες κι όλες;
_ Καλά, αλλά ήταν λίγο.
-Λίγο; Μα έλειπες τόσες ώρες!
-Ναι… ναι… Καλά ήταν λοιπόν… Ας φάμε!
Πόσες ώρες; Πως τις μετράει; Αλλά που να ξέρει; Τις μισές τις περνούσε στο σπίτι της κολλητής. Να αλλάξει ρούχα, να αλλάξει μαλλιά, να μακιγιαριστεί, να βάλει άρωμα και πολλά δαχτυλίδια και σκουλαρίκια και ψηλά τακούνια. Να πιει κι ένα δυο σφηνάκια κονιάκ, που ξέμεινε από κάτι μνημόσυνα. Να γίνει αυτό που εκείνος δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Να γίνει γυναίκα, ερωτευμένη κι ερωτεύσιμη. Γυναίκα! Γυναίκα!
- Ας φάμε...
………………………
Τώρα πια κοντεύει τα σαράντα. Χάθηκε με την κολλητή. Δεν βγαίνει τα Σάββατα. Τρώει μόνη τα μεσημέρια. Κλειδώνει όποτε θέλει. Ξεκλειδώνει όποτε μπορεί. Κάθε που μπαίνει σπίτι –αργά είναι; νωρίς είναι; - μουρμουρίζει Γύρισα. Αφουγκράζεται μετά τη σιωπή.

- Γύρισα, μπαμπά. Γύρισα! Μ’ ακούς;

σημείωση: Η κα Αλεξάνδρα Μαυρίδου είναι φίλη μου. Γνωριστήκαμε στο διαδίκτυο και συναντιόμαστε πυκνά. Στην πραγματική ζωή δεν έτυχε ακόμα. Η ΑΠΟΥΣΙΑ της είναι ένα εξαιρετικό δείγμα καλής γραφής.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Μάνος Λοΐζος από την μνήμη στην καρδιά

"Η μοναδική φορά που τον είδα από κοντά ήταν σε μια συναυλία τον Αύγουστο του 1980 στη Χώρα Μεσσηνίας, το χωριό της μητέρας μου. Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία, η υπόσχεση του πατέρα μου ότι θα πηγαίναμε με έκανε να μην κοιμάμαι από τη χαρά μου!"  γράφει ο Θανάσης Συλιβός, στον πρόλογο του βιβλίου "Μάνος Λοΐζος, από την μνήμη στην καρδιά", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος...
Θυμάται ο ίδιος μια σημαντική, μια συγκλονιστική, μια μοναδική στιγμή. Θυμήθηκα τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου, "γεννήθηκα στη Σαλονίκη να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ..."και απάντησα ότι αρκεί μια νότα, ένας στίχος, ένα έργο, αρκεί ο χρωστήρας του ζωγράφου για να ενσταλλάξουν στην καρδιά ένα πάθος... Ο μικρός μαθητής του Δημοτικού - εννέα χρονών ήτανε τότε ο Συλιβός- το φύλαξε και ταξίδεψε μαζί του... 

Αν αρκεί και αρκεί μια στιγμή για το πάθος [τον έρωτα, τη φιλία, τ`όνειρο], απαιτούνται ώρες, μέρες, κόπος, υπομονή και μεράκι για να κάνεις ένα τέτοιο βιβλίο. Ο Θανάσης Συλιβός δούλεψε πολύ και καλά. Παρουσιάζει το δημιούργημά του - ο ίδιος σεμνός, γράφει ότι του ανήκει η επιμέλεια- με την πεποίθηση ότι δεν πρόδωσε τον παιδικό του μύθο... 

Ο τρόπος του Μάνου Λοΐζου ξεδιπλώνετε μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κείμενα μικρά, καλογραμμένα συνθέτουν το βιογραφικό, αναπλάθουν την εποχή, παρουσιάζουν το έργο, ρίχνουν φως στην ζωή, πέφτουν στο σκοτάδι για τον θάνατό του... Μένει η αύρα του, η φωνή του, χάθηκε το χαμόγελό του... Γράφουν οι φίλοι, εκείνοι που συνεργάστηκαν μαζί του... Μένουν τα τραγούδια. 

Ο Συλιβός στέκεται στην γέννηση της Μυρσίνης. Τα στιχάκια που έγραψε ο Μάνος όταν έγινε πατέρας κοσμούν την παρούσα έκδοση. Το τελευταίο του γράμμα προς την κόρη του - ανατύπωση του χειρόγραφου- είναι η παρακαταθήκη που άφησε ο συνθέτης. Ο μελωδός στην μούσα του. Ο Συλιβός "παίζει" με την παιδική του ηλικία. Στο πρόσωπο της Μυρσίνης βλέπει τον μαθητή του Δημοτικού να βλέπει τον "Μάνο στην εξέδρα να διευθύνει και από κάτω ο κόσμος όρθιος να χειροκροτεί και να τραγουδά  Καλημέρα Ήλιε ". Γνωρίζει και ο ίδιος έχει τον "νου του στο παιδί..."

Η παρουσίαση στο Ηράκλειο αντάξια του βιβλίου. Το Λύκειο Ελληνίδων έφτιαξε μια φροντισμένη βραδιά. Η κ.Μαρία Αλεβιζάκη-Ταμιωλάκη, με μια εκτενή και ολοκληρωμένη ομιλία, έδωσε τα χαρακτηριστικά του βιβλίου. Η ύλη, η δομή του, το περιεχόμενο. Η αποστροφή της σε τίτλους των τραγουδιών του Λοΐζου, ήταν αρκετή για να γεμίσει η αίθουσα Ανδρόγεω του Δήμου Ηρακλείου, με ένα παρατεταμένο και ζεστό χειροκρότημα. Λιτός και δωρικός ο ίδιος ο Συλιβός -αφού ευχαρίστησε το Λύκειο για την τιμή της πρόσκλησης - αρκέστηκε να διαβάσει ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του συνθέτη στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ [27.Αυγούστου.1966][1]: "[...]Νιώθω τον εαυτό πολύ δεμένο μ`ορισμένα πράγματα. Από πολύ μικρός είδα παιδιά να πεινάνε και θεώρησα υποχρέωσή μου να μην το ξεχάσω ποτέ, να κάνω ό,τι μπορώ με την τέχνη μου για να λείψει αυτή η δυστυχία. [...] Μ`ενδιαφέρει να γράψω όχι ωραία πράγματα, αλλά πως θάρθω σ`επαφή με τον κόσμο που πονάει και αγωνίζεται[...]". Η φωνή του Νίκου Ανδρουλάκη με συνοδεία του Γιάννη Καγιαδάκη στο πιάνο, σε δέκα τραγούδια του συνθέτη ολοκλήρωσαν την παρουσίαση. 

Ξύπνησαν οι μνήμες... Άλλοι οι κώδικες της εποχής. Το ξέρει καλά ο Συλιβός. Επιμένει. Κρατά γερά τον Μετρονόμο του... Το περιοδικό και τις εκδόσεις. Το βιβλίο αξίζει. Είναι η διαδρομή ενός εννιάχρονου παιδιού στον κόσμο των ενηλίκων. Με σκευή ένα παραμύθι: Μια φορά κι ένα καιρό το "παποράκι του Μπουρνόβα"  συνάντησε ένα "Δελφίνι-δελφινάκι", στο ταξίδι για την "Τζαμάικα"...

Να μην ξεχάσω την πολύτιμη στήριξη στην διοργάνωση από το βιβλιοπωλείο ΚΙΧΛΗ με το βιβλίο αλλά και το αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Μετρονόμος για τον Μάνο Λοΐζο [τχ16, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012]

Υγ. Ο Θανάσης Συλιβός με τιμά με την φιλία του. Γνωριστήκαμε όταν υπηρετούσαμε την πιο ηλίθια θητεία της ζωή μας, στις τάξεις του ελληνικού στρατού. Ρόδος 1997. Έκτοτε, όποτε συναντιόμαστε μοιραζόμαστε στιγμές από το κοινό μας μέλλον.


[1]: Ένα κεφάλαιο του βιβλίο -πολύτιμο όσο και όλα- καταγράφει τις σπάνιες συνεντεύξεις του συνθέτη.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Γιάννης Βαρβέρης: Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς

ποιητικό ανθολόγιο 2013 με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών...

για τον Ιούνιο: Τάσος Μαντζαβίνος 

Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς

Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα. 
Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. 
– Είσαι καλά; Του λέω.
- Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. 
– Άντε, στην υγειά σου, είπε. 
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. 
– Δεν πίνεις; Ρώτησα. 
– Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω....

Γιάννης Βαρβέρης, Πεταμένα Λεφτά, εκδόσεις Κέδρος 2005
Τάσος Μαντζαβίνος Ο ύπνος, λάδι σε μουσαμά, 40Χ50εκ. 

σημείωση:για το ποιητικό ανθολόγιο δείτε ε δ ώ  

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Όνειρο και πραγματικότητα...



Εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια δουλεύει σε ένα γωνιακό καφενείο στο κέντρο του Ηρακλείου.  Το μαγαζί πάει αρκετά καλά –ακόμα και μέσα στην κρίση- έχει εξασφαλισμένο ημερομίσθιο και κάποια ένσημα… Ο ιδιοκτήτης τύπος καθαρός –κάνανε μια συμφωνία και την κρατάνε- άνθρωπος της μισής κουβέντας. Την είπε πριν 19 χρόνια, όταν άνοιξε το μαγαζί, και με αυτήν πορεύεται. Οι παλιότεροι κάθε φορά εργαζόμενοι την μεταφέρουν στους… «νέους». Όλοι οι εργαζόμενοι είναι δική του επιλογή.

Ο πρωινός του καφενείου είναι ο υπεύθυνος των προμηθειών. Συνομιλεί με τους προμηθευτές, κάνει τις παραγγελίες, τους πληρώνει. Μπορεί –αν το θελήσει - να στήσει ένα μικρό κολπάκι… Κανονικά τιμολόγια αλλά να παραλαμβάνει  κάτι λιγότερο. Η διαφορά μισή μισή  με τον προμηθευτή… Εις βάρος του ιδιοκτήτη.

Βαριέται με τους τακτικούς πελάτες. Αργεί τις παραγγελίες. Φτάνει στα όρια της αγένειας… Λειτουργεί το δεύτερο κολπάκι:  Τους στέλνει στα διπλανά μαγαζιά…  Σε συμφωνία με τους «ανταγωνιστές» του, κερδίζει μικροποσά, αλλά κάθε μέρα, και ξεκούραση… Εις βάρος του ιδιοκτήτη.

Εκμεταλλεύεται τις χαμηλές τιμές του καφενείου. Τις στρογγυλοποιεί προς τα πάνω. Συμπληρώνει έτσι τα χαμηλά tips, εις βάρος της αξιοπιστίας του μαγαζιού και του ιδιοκτήτη.

Έβαλε στο κόλπο και την βραδινή βάρδια. Όχι γιατί είναι καλός, αλλά αν έχει συν…ενόχους θα έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ως αρχηγός παίρνει το μεγαλύτερο μερίδιο – έχει επιφορτιστεί και το ιδεολογικό πασπάλισμα[1]- και με μεγάλη προσοχή μπάζει στο κόλπο κάθε φορά και έναν από τους « νέους ».

«Χέρι» στο ταμείο δεν βάζει κανείς…Κανείς δεν είναι…κλέφτης.

Όταν γυρίζει αργά το απόγευμα στο σπίτι του είναι κουρασμένος. Λίγο πριν τον απογευματινό του ύπνο κοιτάει τα πορτοφόλι του. Είναι γεμάτο: Το μεροκάματο είναι καλό – άσε τι λέει στους πιτσιρικάδες- τα tips αρκετά και οι μικροπρομήθειες, το συμπληρώνουν ικανοποιητικά… Με λιγότερη την κούραση πέφτει στο κρεβάτι…

Οι πιο υποψιασμένοι –άνθρωποι της πιάτσας – έχετε ήδη καταλάβει τι όνειρο βλέπει. Αλλά επειδή έχει και φίλους από την καλή κοινωνία –με γαλλικά και πιάνο- φίλες με αστική ευγένεια, προχωράει στον εφιάλτη…

«Τίποτα δεν μένει κρυφό. Ένα ωραίο πρωινό όλα έρχονται στο φως. Ο ιδιοκτήτης μαθαίνει τα κόλπα, ανακαλύπτει κρυφούς λογαριασμούς, βλέπει με τα μάτια του την πτώση του μαγαζιού του. Την ηθική κατάπτωση των υπαλλήλων του. Όλοι καταδικάζουν τον εγκέφαλο του κόλπου… Με φράσεις ακατονόμαστες… Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωρούν συναισθηματισμοί. »

[Την επόμενη φράση την περιμένετε όλες και όλοι…Ακριβώς] Ξυπνάει κάθιδρος! Όχι μόνο από τις τύψεις και τις ενοχές αλλά γιατί δεν αντέχει την συνέχεια. Φοβάται την αλήθεια.

[Η μεγάλη ανατροπή] Ο ιδιοκτήτης του καφενείου δεν απολύει κανέναν. Συστήνει ψυχραιμία και σύνεση. Ένας άλλος τρόπος είναι εφικτός. Ορίζει μιαν επιτροπή από παλιούς πελάτες να… κουβεντιάσουν τα δεδομένα, να σκεφτούν τι έφταιξε, να προτείνουν λύσεις…

Τους καφέδες και τα ποτά τους  εξακολουθεί να τα σερβίρει ο πρωινός λωποδυτάκος…

[1] «Μα μεροκάματο είναι αυτό που σας δίνει…» « Δεν έχετε και ένσημα…» «Το παίζει και μάγκας… Με τον ιδρώτα μας…» « Τι κάνουμε… «Δεν κλέβουμε τίποτα» παίρνουμε ένα μικρό κομμάτι αυτών που αξίζουμε…»