Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ [απόσπασμα]

Φωτογραφία ολόσωμη με το καλό του παλτό
"... Είχε φτιάξει μια αξιοπρεπή - για τα μέτρα του - γκαρνταρόμπα. Πολλά χρόνια πριν, από το κατάστημα νεωτερισμών  ενός παιδικού φίλου και με άτοκες δόσεις. Ενδύματα ποιότητας και αντοχής. Σε ξεχωριστή θέση εκείνα που αγοράστηκαν για συγκεκριμένο σκοπό: ένα κοστούμι γαμπριάτικο, ένα – δυό  ακόμα που φόρεσε ως κουμπάρος στους γάμους αγαπημένων του φίλων... Σε θέση περίοπτη το παλτό του πατέρα του. Τα κλασικά λευκά υποκάμισα τα πρόσεχε με ιδιαίτερη φροντίδα... [Ενίοτε η συμβολή της μητέρας του ήταν καθοριστική: να φέρει τον φθαρμένο γιακά "μέσα -έξω"].
...Τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει ένα πιο απλό ντύσιμο: ένα μπλε πανταλόνι - έχανε λίγο -λίγο το χρώμα του, μα ποιος νοιάζεται μετά από δεκαπέντε χρόνια - σε συνδυασμό μονόχρωμων  t - shirt...
...Το κατάστημα νεωτερισμών έκλεισε: οι φίλοι, οι άτοκες δόσεις, η κρίση της αγοράς ήταν επαρκείς δικαιολογίες ... [Εκείνος πίστευε ότι ο φίλος του βρήκε μια χρυσή ευκαιρία να πετάξει ...].  Ο ίδιος όμως, αρπάχτηκε από το γεγονός και σταμάτησε να ψωνίζει ...  Αντιπαθούσε τις μετακινήσεις -  που να βρω τώρα μαγαζί να το ξέρω, έλεγε -  τακτοποίησε για μια ακόμη φορά την ντουλάπα του και ήταν σίγουρος για την επιλογή του ...
...Οργάνωσε τη ζωή του σε νέα βάση: αυτά έχω με αυτά θα πορευτώ. Τα κατάφερνε μια χαρά Με φαντασία έκανε τους συνδυασμούς... ένα άλλο πουκάμισο πάνω στο ίδιο κοστούμι, μια άλλη γραβάτα στην επόμενη επίσημη έξοδο...  Φορά με τη φορά, το νέο αυτό παιγνίδι τον γοήτευε ... Ένοιωθε αυτάρκης και ικανός να ανταπεξέλθει στις επιταγές της μόδας ... Κράτησε βέβαια μια χαραμάδα ανοικτή ... δεν μπορούσε να αντισταθεί σε ένα καινούργιο ζευγάρι υποδημάτων.
... Αν είχε - και είχε - ένα κόστος αυτή του η επιλογή δεν ήταν άλλο, από την καθημερινή του προσπάθεια να μην ''αλλάξει''.  Να μην πάρει, μα κα να μην χάσει κιλά ... Να χωράει, μα και να μην πλέει στα ρούχα του ... Φρόντιζε ιδιαίτερα γι` αυτό. Άλλωστε στήριζε τη ζωή του σε πυλώνες παρατεταγμένων   συνηθειών ...
  ... Άλλο πρόβλημα ήταν αυτό που τον απασχολούσε τώρα για πρώτη φορά : θα είχε το χρόνο να τα λειώσει; "

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Κιβώτια σχήματα


Κλείνει ο κύκλος και σφίγγει ο κλοιός.
Με βιαστικές κινήσεις συνωθούνται τα όνειρα.
Με ακατάληπτες  εικόνες απωθούνται οι ενοχές.
Με  άγριες φωνές μνημονεύονται οι νεκροί, ζωντανεύουν οι φίλοι.
Ανοίγεις το φως, αφαιρείς τη σκόνη.
Με βιαστικές κινήσεις συναντάς τον έρωτα.
Με ακατάληπτες  εικόνες υφαίνεις να καλύψεις το κενό.
Με άγριες φωνές σκαλίζεις το κορμί μικραίνεις την απόσταση.
Τώρα ξέρεις ή προσπαθείς να μάθεις τι απέγιναν οι νύχτες. 
Από εκείνη την πρώτη νύχτα της σιωπής και της απόγνωσης.
Με βιαστικές κινήσεις.
Με ακατάληπτες  εικόνες.
Με άγριες φωνές,  παρακολουθείς τον εαυτό σου να χάνεται στον ιστό της μνήμης.
Τώρα πια ξέρεις.
Με τo θάνατο έρχεται η λήθη. Με τη λήθη η συνέχεια του δράματος.
Των βιαστικών κινήσεων 
Των ακατάληπτων  εικόνων
Των άγριων φωνών.
Των εσωτερικών.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Οι σπουργίτες των πεζοδρομίων...



Κάποιους τους είχε συναντήσει… Στην κεντρική αγορά, στα Λιοντάρια, στα καφενεία της πόλης, στα σοκάκια της πατρικής γειτονιάς… Τύποι ιδιόρρυθμοι, χαρακτηριστικοί, απρόσιτοι ή καλοσυνάτοι, είχαν κάτι το διαφορετικό, το μυστήριο ή μια μικρή προσωπική ιστορία κρυμμένη κάτω από τα φθαρμένα ρούχα τους… Κάποιους τους είχε συναντήσει και τους ήξερε… Τύποι γραφικοί του Μεγάλου Κάστρου.

Τώρα τους ξαναβρίσκει στο εξαιρετικό βιβλίο του κ. Δημήτρη Σάββα, «Οι σπουργίτες των πεζοδρομίων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δοκιμάκης». Εικόνες και πρόσωπα μιας άλλης εποχής έρχονται πάλι στο σήμερα, μέσα από τη ματιά και τη γραφή ενός ακούραστου μελετητή… Ο κ. Σάββας,  διοικητικός προϊστάμενος της Βικελαίας βιβλιοθήκης, παρατηρεί και καταγραφεί  χρόνια τώρα τα ήθη και τα έθιμα, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις αλλοτινών καιρών, μέσα από τις στήλες του τοπικού τύπου. Η γραφή του είναι γνωστή, το πάθος του διαρκώς αυξανόμενο… Για να γράψει για το χθες ζει στο σήμερα: μέσα στην καθημερινότητα του αναζητά την καλή παρέα για να ακούσει, να μάθει, να ακουμπήσει στον μύθο να τον κάνει ιστορία… Να την μοιραστεί με τους συμπολίτες του…

Στις σελίδες του βιβλίου  δεν απομονώνει τους γραφικούς τύπους της πόλης. Επιχειρεί και το κατορθώνει να ανασυνθέσει τον κοινωνικό ιστό της πόλης μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες…  Των πολιτών οι κοινότητες…

Τα έργα στα Ακτάρικα τελειώνουν. Μια ευχή και το έργο πολλών πολιτών της γενέθλιας πόλης: Το σύνολο του κτηρίου  Ακτάρικα  να αποδοθεί  στην Βικελαία  Δημοτική Βιβλιοθήκη… Να αποκτήσει η πόλη έναν χώρο πολιτισμού…   Ίσως τότε ο κ. Δ. Σάββας να αποκτήσει έναν μόνιμο χώρο…εργασίας.  Αν όχι – αν επικρατήσει ξανά η λογική του κέρδους – τότε ο νέος μελετητής, στον μέλλοντα χρόνο θα γράφει για έναν ακόμη… σπουργίτη των πεζοδρομίων…  

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Σιωπή

Σκεφτόμουν  -από τη στιγμή που η είδηση έγινε γνωστή– ότι κάποιες μάχες χάθηκαν. Ήξερα  ότι αξίζουν πιότερο,  μα ένας κόμπος δεν με άφηνε να το πω. Ήταν δύσκολο. Πήγα  πίσω να θυμηθώ «νικηφόρες». Η σκέψη κύλησε. Εικόνες, ήχοι, στάχτη και καπνός… Σταμάτησα: Να αφουγκραστώ, το χώμα, το ψευδώνυμο το άλλο του ουρανού.  Τα ζεστά χρώματα της αλήθειας μου είχαν παγώσει… Άντλησα  κουράγιο από το χαμόγελο της.  Αφέθηκα να πιστεύω  ότι οι  ιδέες μιας ουτοπίας θα φανερώσουν το πρόσωπο ξανά.